Er is onlangs een nieuwe website gemaakt voor ZOA Business Ambassadors Congo, namelijk www.zbacongo.nl
Hier vinden jullie al het nieuws, de blogs (ook via facebook https://www.facebook.com/pages/ZOA-Business-Ambassadors-Congo )
Bezoek nu zbacongo.nl en vul onderaan de website je emailadres in, zodat je al het nieuws ontvangt.
Het moment van de reis dat me absoluut met meest bij zal blijven was het bezoek aan de school in Sebele. Stel je voor; prachtige vergezichten, heel erg groen, mooi weer, honderd of meer schitterende kinderen al zingend bij een school…
Als we aan komen rijden hangen de kinderen letterlijk al achter onze jeeps.
Even wat achtergrondinformatie: ZOA bekostigt de kosten voor het onderwijs, de salarissen voor de onderwijzers en het schoolmateriaal. Wij als ZBA ondersteunen de ouders in Sebele met het bouwen van een groter schoolgebouw, omdat vorig jaar bleek dat de kinderen alleen onder een afdak les kregen. Inmiddels zijn er 2 kleine klaslokalen door de ouders zelf gebouwd en van de grotere school staat alleen nog maar het dak, omdat de ouders problemen hebben met het bakken van goede stenen. Hiervoor vragen ze ons voor een oplossing en wij hebben hen uitgedaagd zelf met een voorstel te komen voor betere stenen.
Tijdens ons bezoek aan deze school werden we toegezongen door de denk ik zo’n honderd kinderen die daar les krijgen. Hierbij een aantal filmpjes. Let ook vooral op de toewijding van de Juf!
Na het zingen kregen ze twee voetballen en twee touwtjesspringtouwen (mooi woord!).
De kinderen in Congo zijn enorm taalgevoelig. Dat blijkt als Yolenta met hen zomaar probeert het Vader Jakob te zingen. Ze zingen zo mee.
Inmiddels zijn we veilig thuis in Nederland. Gauthier en Roland zijn door naar Kinshasa voor bezoek bij familie.
Door ziekte van Jaap (1 dag iets met buik/darmen) en drukte van het programma was het niet meer gelukt om verder te bloggen in Congo. Hier zetten we het bloggen voort, maar dan vanuit Nederland. We hebben zoveel verhalen en ervaringen, dus een aantal blogs zullen nog volgen.
Op vrijdagochtend 22-3 vertrokken we naar Lulinda. Lulinda is een plaats waar ZOA onder andere een project heeft met spaargroepen en daaraan gekoppeld een sociaal fonds. Daarnaast is er begonnen met de bouw van een opslagschuur voor de opbrengst van het land, zodat er een soort coöperatie-achtig systeem ontstaat, waarbij mensen aan het lokale comité hun producten verkopen voor een vaste prijs. Het comité verkoopt dan op momenten dat de prijs hoger is (als er geen oogst is) de producten weer. Zo krijgen de boeren gemiddeld meer opbrengst van hun producten.
Terwijl we het gebouw in aanbouw bekijken, word ik zelf erg beroerd. Ik zal verder geen details vertellen, maar het was een rare gewaarwording om ineens je hondsberoerd te voelen. Onze programma manager van ZOA Baraka Amédée werd wel wat ongerust. Hij had vaker meegemaakt dat mensen die voor het eerst in Afrika komen ziek worden na een aantal dagen. Ook Yolenta herkende dat. Omdat Amédée ook wel eens had meegemaakt dat iemand snel op het vliegveld naar huis moest én omdat hij niet goed kon inschatten hoe ik mij voelde werd het programma van die dag wat ingekort. Ik heb af en toe me van de groep onttrokken en ben af en toe in de auto gaan liggen slapen. Na een paar uur voelde ik me al weer een stuk beter.
In hetzelfde Lulinda heeft een groep van zo’n 30 families een spaargroep. Elke maand leggen ze een deel van hun geld in de ‘kas’. Deze kas (een kistje) wordt beheerd door een comité die bijhoudt wie er betaald heeft, wie niet, wie geld heeft geleend en wie heeft terugbetaald. Vooral Jan was geïnteresseerd hoe de boeken eruit zagen.
Echter nadat we dat vroegen kregen we ze niet te zien. Ze hadden het niet voorbereid. We zouden de boeken van een soortgelijke groep gaan bekijken in een volgend dorp. Daar hadden ze het wel voorbereid. Maar de aanhouder (Jan) wint. Na 2 keer vragen worden toch de boeken gehaald. Ze voelden het natuurlijk als een soort controle… En dat mag ook best. In een corrupt land als Congo draait alles om vertrouwen en eerlijkheid. En wat bleek? De boeken waren keurig bijgehouden tot op de dag van vandaag. De bedragen waren goed opgeteld en het geheel was goed verzorgt. We hebben ze een compliment gegeven.
Na ons bezoek aan Lulinda brachten we een bezoek aan een volgend dorp, waarvan ik de naam even ben vergeten. Daar bezochten we een project ‘Vreedzaam Samenleven’. Dat zijn comité’s die bemiddelen in conflicten in het dorp. Een voorbeeld was een man en een vrouw die we gesproken hebben. Zij leefde al geruime tijd met elkaar in onmin en trokken los van elkaar op. Een familie is zeker in Congo (gelukkig) nog de hoeksteen van de samenleving. De man en vrouw verharden allebei en wilden niet met elkaar praten. Het comité zocht ze op en vroegen aan beiden of ze konden bemiddelen in het probleem. De vrouw gaf aan dat als haar man dat zou willen ze ook wel zou willen praten. Het comité houdt dan een gesprek in een ‘huis van vrede’. Dit is een soort rond kapelletje waar ze kunnen praten. Zeg maar een ‘onafhankelijke’ plaats. De man en vrouw hebben het probleem samen met het comité besproken en ze leven nu weer samen. Als resultaat van feit dat het nu weer goed ging liet de vrouw trots haar baby zien.
Een ander voorbeeld van een probleem was een discussie over het verloop van een grens van een erf. Overleggen over een probleem is niet echt iets dat in de Congolese cultuur zit ingebakken. In het recente verleden verkrachte iemand bijvoorbeeld de dochter van een ander omdat de geit van die ander zijn gewassen had opgegeten. Door dit programma ‘Vreedzaam Samenleven’ proberen we als ZOA mensen in gesprek te laten gaan over problemen ze hoe ze de problemen kunnen oplossen. Hiervoor werken we samen met een lokale organisatie die hier in is gespecialiseerd. Zij trainen lokale mensen om in conflicten te bemiddelen.
Vandaag hebben we een reis van 2 uur rijden gemaakt naar Lusambo Ake. Dit dorp ondersteunen we met het ZOA Business Ambasssadors (ZBA) Team. In dit dorp hebben we veel projecten. Een aantal voorbeelden:
Bij aankomst werden we verwelkomd door het lokale bestuur en veel kinderen met hun ouders. We zitten zoals vaak onder een grote boom op een belangrijke plek. Vandaag is dit naast het huis van het dorpshoofd. Lusambo Ake ligt in een wederom prachtige omgeving. Het lijkt erop dat het in het bos ligt, maar volgens mij is dit ‘gewoon’ het platteland. Met gewoon bedoel ik natuurlijk dat het voor ons niet gewoon is. Palmbomen, riet, gras, bananenplanten, rieten hutjes en prachtige mensen. Congo is (denk ik) in potentie het rijkste land ter wereld. Hier zijn alle omstandigheden aanwezig om succesvol land te verbouwen.
In Lusambo Ake hebben we een aantal akkers bezocht waar mensenaan het werk waren. Ze hebben geleerd met hulp van ZOA om gewassen in rijen te zaaien in plaats van alles door elkaar. Nu hebben ze per 25 personen 3 akkers. Ze verbouwen er pinda’s, casave en mais. Het Congolese klimaat heeft een kort seizoen en een lang seizoen. Ze kunnen dus 2x per jaar oogsten.
Ze vertelden dat de hulp heel goed werkt en dat ze graag een stap verder zouden gaan. Nu ze geleerd hebben hoe ze efficient land kunnen verbouwen, willen ze graag per persoon een akker.
Na het bezoek aan het veld liepen we terug door de prachtige stukken bos, langs kleine stroompjes waar vrouwen hun kleren aan het wassen waren, langs kleine huisjes waar de kinderen in verscheurde kleren en in hun blote billen toch vrolijk aan het spelen waren. Het contrast is groot. De mensen zijn vrolijk, vriendelijk en hartelijk. De kinderen nog enthousiaster. Maar kijk je beter, dan zie je soms een dik buikje, veel verscheurde kleren en armoedige omstandigheden. De mensen zijn blij als je een foto van hen maakt. Sommige lachen uitbundig bij het zien van zichzelf. Het lijkt alsof ze zichzelf nog niet eerder hebben gezien. Geen spiegel, geen fotocamera’s.
Terug in het dorp / dorpsstraat nemen we weer plaats onder de boom naast het huis van het dorpshoofd. Daar ontvingen we een lunch, brood met pinda’s.
Na de lunch verdelen we ons in groepjes met een tolk om met de mensen te praten die hulp van ZOA ontvangen, om te horen hoe zij met hulp van ZOA een eigen bestaan proberen op te bouwen.
Zelf ga ik met Jan naar mensen die geiten hebben gekregen. Het idee; ze krijgen 2 geiten en na 1 jaar hebben ze 4 jonge geitjes. Met de opbrengst van 1 geit kan een ouder 4 kinderen een half jaar naar school laten gaan… We hebben gemerkt dat de Congolezen zeer spaarzaam zijn. Na 3 jaar hadden ze nog maar een paar geitjes verkocht. En toen we vroegen of ze honger hadden, hadden ze dat wel zeiden ze. Maar een geit verkopen voor eten? Nee dat idee hadden ze niet. Opeten doen ze ook niet. Ze hebben dus wel voldoende eten naar mijn mening. Als je echt in nood zit kun je de geiten verkopen, maar het is een soort spaarpot om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan.
Hetgeen me het meest aangreep vandaag was een vrouw die we spraken in het dorp. Ze heeft geitjes ontvangen om haar bestaan op te bouwen. Ze vertelde dat haar man 2 weken geleden overleden was na een lang ziekbed… hartverscheurend. Ze had 7 of 9 kinderen. Ze huurde een huis, had een kleine akker en werkte zelfs op andermans akker om geld bij te verdienen. Ze had geen familie in de buurt, want die zitten nog in een vluchtelingenkamp in Tanzania. Haar kinderen bleven bij het huis rondhangen als zij naar het land was. Ze keek triest, al had ze prachtige kleren aan en een kleurrijke hoofddoek op.
Naast deze verhalen hebben we tal van andere bijzondere en ook mooie verhalen. Mensen die een handel hebben opgericht en meer. Wellicht plaatsen we deze verhalen later.
Morgen vertrekken we naar Uvira. Vandaag dus de laatste dag op het ZOA compound. In Uvira spreken we met een nieuwe basis van ZOA die sinds januari is begonnen. Hier willen ze het zelfde programma opzetten als in Baraka.
We overnachten in Uvira en de dag erna gaan we door naar Bujumbura om daar de zaterdag en een groot deel van de zondag door te brengen.
Ik weet niet of we voldoende verbinding hebben om de komende dagen te bloggen. We will see.
Hartelijke groeten, Jaap en het team.
Na een heerlijke nacht onder een klamboe was het opstaan op een normale Hollandse tijd; 07:00 uur.
Dagopening
Elke dag beginnen de medewerkers van ZOA met een dagopening op de compound. Het startte met het zingen van een paar liederen in het Swahili. Vol overgave aanbidden we samen onze God. We danken Hem voor de veiligheid en goede reis. Een van de collega’s opent met een stuk uit de bijbel en een korte overdenking. En sommige collega’s delen wat hen in het bijzonder raakt.
Ook wij worden voorgesteld aan alle medewerkers. De mensen zijn blij dat we hier zijn.
Om 09:00 uur vertrekken we richting het eerste project; het visserij project. ZOA heeft sinds januari een eigen boot in Baraka. Het is een flinke boot, waarmee ze projecten op het schiereiland goed kunnen ondersteunen. En het dient tevens als eventuele vluchtroute bij ongeregeldheden. Met de boot kun je naar Burundi, Zambia en Tanzania.
We bezoeken een voorbeeld project met boten met buitenboord motor, netten en training. Terwijl we nog op het meer zitten horen we de mensen uit het dorp Lweba al zingen en trommelen. Terwijl we aan wal komen zien we dat ze ook uitbundig dansen. De mensen verwelkomen ons hartelijk. We gaan met elkaar al dansend onder een enorme boom zitten om met hen in gesprek te gaan. Alle mensen op het strand staan om ons heen. Het is een apart, maar bijzonder gevoel. We trekken de aandacht en mensen onthalen ons als hoge gasten, terwijl wij ‘gewoon’ met hen willen praten. Amadee, de projectmanager van ZOA Baraka nodigt een afvaardiging van het dorp uit om met ons in gesprek te gaan. Ze vertellen over het visserijproject dat hier door een andere organisatie is gestart. Dit project kan als voorbeeld dienen voor een project dat ZOA wil starten en dat Roland de Ruiter met zijn makelaarskantoor wil gaan ondersteunen. Mensen worden ondersteund in groepen, waarbij een aantal geselecteerd worden om opgeleid te worden als botenbouwer, visser en visverwerker. Als ZBA team willen we hier misschien bij gaan aanhaken.
Na het bezoek aan dit project gaan we met de boot terug naar Baraka. Vanaf hier gaan we naar de school in Sebele. Deze school geeft onderwijs aan veel kinderen van vluchtelingen die vanuit de vluchtelingenkampen vanuit Tanzania terugkeren in Congo.
De weg heeft diepe kuilen en stoffige rookwolken verschijnen achter de jeeps van ZOA. Maar als de stofwolken neerdwarrelen zie je de immens mooie natuur. Het is hier paradijselijk mooi. Ik kan het niet beschrijven zo mooi.
Langs de wegen veel huisjes met gezinnen. Kinderen zwaaien en roepen weer Mzungu (wat witneus betekent)!’ Soms rennen ze een heel eind achter de jeep aan. En zonder het eigenlijk te beseffen aanschouw je een soort van armoede. De mensen hebben natuurlijk niet veel in vergelijking met ons. Maar wat me vooral raakt is de ongelovelijk blijde gezichten, de vrolijkheid, het gezang, de hoop en kracht die mensen naar ons uitstralen. Ondanks dat ze misschien minder hebben dan wij, veel trauma’s hebben meegemaakt, kan ik persoonlijk leren dat we flexibel moeten zijn en moeten dealen met de situatie waarin we komen.
Na ongeveer 45 minuten rijden komen we aan in een prachtige vallei. Het is de plaats Sebele.
Zo’n 200-300 kinderen stonden ons op te wachten. Ze renden rondom de jeep. De leerkrachten hebben echt gezag. Ze zorgden er snel voor dat de kinderen in nette rijen werden opgesteld. De kinderen begonnnen te klappen en de juffrouw zong een zin van een lied voor. Alle kinderkeeltjes gingen tegelijk open in een (als je het mij vraagt) Engelengezang. Prachtig. Ik ging gelijk filmen, om een stuk van dit prachtige moment vast te leggen. Na een aantal minuten kreeg ik toch echt een brok in mijn keel. Het greep me zo aan, zoveel kinderen, iin zo’n mooie omgeving, zo prachtig zingend voor ons. Wauw! Ik heb mijn camera toen uitgedaan en heb mijn ogen uitgekeken en mijn oren gespitst. Een prikkeling voor de zintuigen. Helaas lukt het niet met de internetverbinding hier om een filmpje te plaatsen, maar dat komt wel vanuit Nederland.
Yolenta en Jan hadden een aantal tassen met speelgoed meegenomen (van ook andere mensen, zoals Margreet, Jantine, Jan,… waarvoor dank). Toen de kinderen de voetballen zagen werden ze helemaal dol. Gauthier schopte een bal in de lucht en grote groepen renden achter de bal aan. Echt een gaaf gezicht. De meisjes gingen gelijk aan de ‘haal’ met de springtouwen. Heerlijk om kinderen zo dankbaar te zien genieten voor iets dat voor ons eigenlijk zo klein is. We hopen dat het lang plezier mag brengen.
In Sebele is de groep vorig jaar ook geweest en er is in ons team besloten om de school hier te ondersteunen met het bouwen van een nieuw gebouw. Het oude gebouw kunnen jullie vinden in een blog van vorig jaar. Het was niet meer dan een paar palen met een half gevuld rieten dak. Ons project was het ondersteunen van de ouders om zelf een nieuw gebouw neer te zetten. We ondersteunen hen met bouwmaterialen zoals dakplaten, balken, kozijnen en deuren. De ouders moeten zelf stenen bakken en de school bouwen. Bij aankomst zagen we dat het dak en de balken voor 4 klaslokalen en 2 kantoren al stond, maar dat de muur nog niet is opgebouwd. Wat bleek; de stenen die gemaakt worden van zand en water en die gebakken worden in de zon zijn niet van genoeg kwaliteit om de school te kunnen bouwen. En terwijl de ouders al 6000 van de 10.000 stenen hadden gemaakt, verging een groot deel door sterke regenbuien. De stenen konden niet goed drogen.
In gesprek met een afvaardiging van de ouders hebben we overlegd dat zijzelf een voorstel gaan doen met Zoa hoe we betere stenen kunnen kopen / maken om de school toch succesvol te bouwen.
Na een lunch in het schoolgebouw (Amadee had eten meegebracht) gingen we weer onderweg naar onze thuishaven. Onderweg hebben we nog even gestopt om een prachtig stuk strand te bekijken, om ook even alles te laten bezinken. Congo is een prachtig land. Vroeger was hier alles geregeld. Het was een kolonie van Belgie. We kijken nu op de compound een documentaire ‘Bonjour Congo’ Daarin zie je mooie steden, resorts, golfbanen, infrastructuur en meer. Nu is bijna alles kapot en vergaan. De wegen zijn slecht, gebouwen kapot en infrastructuur niet meer werkzaam. Helaas door verschillende oorlogen en onrust zit het land aan de afgrond. Met onze hulp kunnen kleine lichtpuntjes ontstaan en kunnen de Congolezen zelf weer de kennis en de mogelijkheiden krijgen om hun eigen land op te bouwen.
Voordat we vanavond gingen eten, konden we samen met Dieudonee (Engelse tolk en projectleider schoolprojecten) nog even het stadje Baraka in. Het is bijzonder dat het hier veilig genoeg is om op straat te lopen en zelfs in een barretje een Primus biertje te drinken.
Dat was het voor vandaag. Veel indrukken. Ik hoop dat ik / wij het een beetje kunnen overbrengen.
Hartelijke groet,
Jaap en het team.
Vanochtendvroeg om 09:00 uur vertrokken we vanuit Bujumbura. Met de koffers bovenop de Toyota Landcruiser vertrokken we richting de grens met Congo. Na enkele kilometers stad, zagen we de schoonheid van de natuur op ons afkomen. Prachtige palmbomen, vergezichten naar de bergen van Congo en waterrijke akkers met gewassen. En overal langs de kant mensen achter
kleden met waren, moeders met kinderen in een draagdoek op de rug, woningen in alle soorten maten en staten.
Bij de grens tussen Burundi en Congo aangekomen, worden we vriendelijk ontvangen in een kantoortje van een Burundese douane-ambtenaar. Hij begon, bij het horen dat we uit Nederland kwamen, over of we ook Amstel bier dronken? Wij zeiden natuurlijk ja, maar eigenlijk vinden we dat helemaal niet lekker 😉 Hij vond het prachtig. Het lokale bier was niet goed genoeg voor hem, Heineken (ook beschikbaar) was te duur. Grappig. Hij boodt zelfs bij het teruggegeven van onze paspoorten aan dat we op de terugreis met hem een biertje gingen
drinken in de stad.
De grens over naar Congo moesten we natuurlijk gelijk weer onze paspoorten inleveren omdat de Congolese douaniers ook willen weten wie hun land binnenkomt. Meest grappig was, nadat we akkoord hadden, dat we bij de ingang van het gebouw naar onze Jeep liepen en nog 5 meter moesten lopen, toen een agent zei dat we toch echt door het gebouw moesten lopen… tja. Congolese logica. Dus weer terug, door het gebouw en weer op het zelfde punt uitkomen… Nu in de Jeep opweg naar Baraka.
Onderweg naar Baraka zagen we prachtige mensen, enthousiaste kinderen die zwaaiden naar ons ‘Mzungu’ (blanken).
Voor Jan was de trip een feest van herkenning. De veelkleurigheid en de levendigheid van de mensen raakt hem in het hart. Roland beschreef het als de vallei van California. Prachtige groene omgeving, paradijselijk. De mensen zijn vrolijk, prachtige kleuren qua kleren, maar als je goed kijkt, zijn de kleren versleten.
Yolenta werd geraakt door het uitdelen van zakken graan door organisaties aan de dorpelingen. Het zette haar stil bij de extreme armoede. En haar raakte het aantal rebellen; vele jonge mannen met geweren die langs de kant zitten. Ze wachten op inburgering in het Congolese leger. Ze doen letterlijk en figuurlijk niets, maar zitten wel met automatisch geweer zich doelloos te vervelen.
We hebben zelfs een Nederlandse tolk. Deze Burundees Christoffer is gevlucht tijdens de burgeroorlog. Hij heeft in Nederland gestudeerd en heeft naast een Burundees en Congolees ook een Nederlands paspoort.
Ow de stroom raakt op. We werken op accu’s nu. Wordt vervolgt morgen. Dan gaan we op veldbezoek naar de projecten. Onder andere een visserij project.
Groeten namens het team; Jaap
Na een reis van 50 uur zijn we eindelijk aangekomen in Bujumbura. De laatste vlucht van Kigali naar Bujumbura hadden we nog wat onweer in de lucht. Het propellorvliegtuig hield het overigens prima.
De tijd in Nairobi hebben we in de stad doorgebracht. Onze taxichauffeur heeft ons rondgeleid in Nairobi. We hebben onder andere een handelsmarkt gezocht. Eerst een waar de geslachte varkens, kippen en vissen open en bloot in de brandende zon liggen te wachten op hun koper. De geur was niet te harden. Volgens de verkopers was het dagvers….
Daarna naar een markt met allemaal lokale spullen. Iedereen hangt zowat aan je been om iets aan je te slijten. Erg leuk om te zien. Jan en Jaap hebben konden hun koopwoede niet bedwingen…
Op de luchthaven van Bujumbura waren de douane beamtes nogal chaotisch. Het verkrijgen van het visum voor Burundi liet dus even op zich wachten. Vol stres en heen en weer geloop stonden we daar dus weer een poos te wachten. Volgens Jan en Yolenta was dit vorig jaar precies het zelfde.
Buiten bij de luchthaven stonden de medewerkers van ZOA ons al op te wachten. De jeep van ZOA bracht ons naar het hotel. Hotel Amitie. In sommige kamers kakkerlakken, druppelende douches en glibberige tegelvloeren, maar het bed was heerlijk. We hebben dus weer een beetje kunnen bijslapen.
Na een lekker ontbijt, de koffers op het dak van de jeep, kunnen we op weg naar Uvira en uiteindelijk Baraka. Het zal een dag vol hobbelen zijn in een jeep, maar met prachtige uitzichten, bijzondere mensen en alvast een voorproefje van onze eindbestemming Baraka, Congo.
Groetjes Jaap en het team
Na een goede overnachting in een hotel in Brussel kwamen we ruim op tijd aan op het vliegveld van Brussel. Terwijl we zochten naar de juiste gate op de grote schermen, zagen we tot onze schrik dat de vlucht geanuleerd is… Wat blijkt; het vliegtuig waarmee we zouden vliegen is vannacht niet vertrokken vanuit Benin. Dus op dit vliegveld is er geen vliegtuig die onze vlucht kan overnemen.
Lange rijen voor de desks die onze vlucht moet omboeken. Na lang wachten (Roland wist de rij tacktisch te verkorten…) staan we vooraan en wat blijkt? Geen goede mogelijkheid om vandaag in Bujumbura Burundi aan te komen. Alle mogelijkheden bekeken; via Parijs, Munchen, Schiphol… We hebben na lang zoeken met de medewerker van Brussels Airlines de vlucht kunnen omboeken. We vliegen nu alsvolgt:
15:15 Brussels
23:35 Doha Doh (Met Qatar Airlines QR942)
01:25 Doha Doh (QR534)
06:40 Nairobi Jomo Kenyatta
Hele dag wachten in Nairobi…
20:15 Nairobi (WB403)
20:30 (1 uur tijdsverschil) Kigali
21:30 Kigali (WB 484)
22:05 Bujumbura.
Dan zijn we dus een dag later in Bujumbura en gaan we pas dinsdag met de jeep naar het project in Baraka. Allemaal heel vervelend, maar als groep pakken we het enthousiast op (Jan zijn motto: Het is maar hoe je er mee om gaat…)
Nadeel van deze route is wel dat we een dag in Nairobi moeten overbruggen. We zijn aan het nadenken hoe we onze tijd in Nairobi zinvol kunnen gebruiken, want 13 uur op een vliegveld is niet inspirerend. Misschien naar een nationaal park, krottenwijken of iets in de stad. We gaan het zien.
Eerst een lange reis voor de boeg.
Willen jullie bidden voor een veilige reis met een goede aankomst in Bujumbura en uiteindelijk Baraka Congo.
Hartelijke groet,
Jaap en de rest van het team.
Nog 1 nachtje slapen en dan reizen we als afvaardiging van het ZBA Congo team naar DR Congo. Jan de Putter, Yolenta Pater en ik (Jaap Geerts) zullen samen met Roland de Ruiter en zijn zoon Gauthier Zoko het gebied rondom Baraka bezoeken. We gaan in gesprek met de lokale medewerkers van ZOA, spreken Congolezen over de hulp die ZOA aan hen verleent en zullen vooral veel van de projecten zien waarvoor we ons als groep inzetten.
Via deze weg zullen we proberen elke dag een stuk te schrijven over onze belevenissen.
Het reisschema in het kort;
Jaap Geerts
Len Neeleman
pietersteendam
yolenta
ZOA Business Ambassadors Congo 