Bezoek visserij project en school Sebele

Na een heerlijke nacht onder een klamboe was het opstaan op een normale Hollandse tijd; 07:00 uur.

Dagopening
Elke dag beginnen de medewerkers van ZOA met een dagopening op de compound. Het startte met het zingen van een paar liederen in het Swahili. Vol overgave aanbidden we samen onze God. We danken Hem voor de veiligheid en goede reis. Een van de collega’s opent met een stuk uit de bijbel en een korte overdenking. En sommige collega’s delen wat hen in het bijzonder raakt.
Ook wij worden voorgesteld aan alle medewerkers. De mensen zijn blij dat we hier zijn.

Om 09:00 uur vertrekken we richting het eerste project; het visserij project. ZOA heeft sinds januari een eigen boot in Baraka. Het is een flinke boot, waarmee ze projecten op het schiereiland goed kunnen ondersteunen. En het dient tevens als eventuele vluchtroute bij ongeregeldheden. Met de boot kun je naar Burundi, Zambia en Tanzania.

We bezoeken een voorbeeld project met boten met buitenboord motor, netten en training. Terwijl we nog op het meer zitten horen we de mensen uit het dorp Lweba al zingen en trommelen. Terwijl we aan wal komen zien we dat ze ook uitbundig dansen. De mensen verwelkomen ons hartelijk. We gaan met elkaar al dansend onder een enorme boom zitten om met hen in gesprek te gaan. Alle mensen op het strand staan om ons heen. Het is een apart, maar bijzonder gevoel. We trekken de aandacht en mensen onthalen ons als hoge gasten, terwijl wij ‘gewoon’ met hen willen praten. Amadee, de projectmanager van ZOA Baraka nodigt een afvaardiging van het dorp uit om met ons in gesprek te gaan. Ze vertellen over het visserijproject dat hier door een andere organisatie is gestart. Dit project kan als voorbeeld dienen voor een project dat ZOA wil starten en dat Roland de Ruiter met zijn makelaarskantoor wil gaan ondersteunen. Mensen worden ondersteund in groepen, waarbij een aantal geselecteerd worden om opgeleid te worden als botenbouwer, visser en visverwerker. Als ZBA team willen we hier misschien bij gaan aanhaken.

Na het bezoek aan dit project gaan we met de boot terug naar Baraka. Vanaf hier gaan we naar de school in Sebele. Deze school geeft onderwijs aan veel kinderen van vluchtelingen die vanuit de vluchtelingenkampen vanuit Tanzania terugkeren in Congo.
De weg heeft diepe kuilen en stoffige rookwolken verschijnen achter de jeeps van ZOA. Maar als de stofwolken neerdwarrelen zie je de immens mooie natuur. Het is hier paradijselijk mooi. Ik kan het niet beschrijven zo mooi.
Langs de wegen veel huisjes met gezinnen. Kinderen zwaaien en roepen weer Mzungu (wat witneus betekent)!’ Soms rennen ze een heel eind achter de jeep aan. En zonder het eigenlijk te beseffen aanschouw je een soort van armoede. De mensen hebben natuurlijk niet veel in vergelijking met ons. Maar wat me vooral raakt is de ongelovelijk blijde gezichten, de vrolijkheid, het gezang, de hoop en kracht die mensen naar ons uitstralen. Ondanks dat ze misschien minder hebben dan wij, veel trauma’s hebben meegemaakt, kan ik persoonlijk leren dat we flexibel moeten zijn en moeten dealen met de situatie waarin we komen.

Na ongeveer 45 minuten rijden komen we aan in een prachtige vallei. Het is de plaats Sebele.
Zo’n 200-300 kinderen stonden ons op te wachten. Ze renden rondom de jeep. De leerkrachten hebben echt gezag. Ze zorgden er snel voor dat de kinderen in nette rijen werden opgesteld. De kinderen begonnnen te klappen en de juffrouw zong een zin van een lied voor. Alle kinderkeeltjes gingen tegelijk open in een (als je het mij vraagt) Engelengezang. Prachtig. Ik ging gelijk filmen, om een stuk van dit prachtige moment vast te leggen. Na een aantal minuten kreeg ik toch echt een brok in mijn keel. Het greep me zo aan, zoveel kinderen, iin zo’n mooie omgeving, zo prachtig zingend voor ons. Wauw! Ik heb mijn camera toen uitgedaan en heb mijn ogen uitgekeken en mijn oren gespitst. Een prikkeling voor de zintuigen. Helaas lukt het niet met de internetverbinding hier om een filmpje te plaatsen, maar dat komt wel vanuit Nederland.

Yolenta en Jan hadden een aantal tassen met speelgoed meegenomen (van ook andere mensen, zoals Margreet, Jantine, Jan,… waarvoor dank). Toen de kinderen de voetballen zagen werden ze helemaal dol. Gauthier schopte een bal in de lucht en grote groepen renden achter de bal aan. Echt een gaaf gezicht. De meisjes gingen gelijk aan de ‘haal’ met de springtouwen. Heerlijk om kinderen zo dankbaar te zien genieten voor iets dat voor ons eigenlijk zo klein is. We hopen dat het lang plezier mag brengen.

In Sebele is de groep vorig jaar ook geweest en er is in ons team besloten om de school hier te ondersteunen met het bouwen van een nieuw gebouw. Het oude gebouw kunnen jullie vinden in een blog van vorig jaar. Het was niet meer dan een paar palen met een half gevuld rieten dak. Ons project was het ondersteunen van de ouders om zelf een nieuw gebouw neer te zetten. We ondersteunen hen met bouwmaterialen zoals dakplaten, balken, kozijnen en deuren. De ouders moeten zelf stenen bakken en de school bouwen. Bij aankomst zagen we dat het dak en de balken voor 4 klaslokalen en 2 kantoren al stond, maar dat de muur nog niet is opgebouwd. Wat bleek; de stenen die gemaakt worden van zand en water en die gebakken worden in de zon zijn niet van genoeg kwaliteit om de school te kunnen bouwen. En terwijl de ouders al 6000 van de 10.000 stenen hadden gemaakt, verging een groot deel door sterke regenbuien. De stenen konden niet goed drogen.
In gesprek met een afvaardiging van de ouders hebben we overlegd dat zijzelf een voorstel gaan doen met Zoa hoe we betere stenen kunnen kopen / maken om de school toch succesvol te bouwen.

Na een lunch in het schoolgebouw (Amadee had eten meegebracht) gingen we weer onderweg naar onze thuishaven. Onderweg hebben we nog even gestopt om een prachtig stuk strand te bekijken, om ook even alles te laten bezinken. Congo is een prachtig land. Vroeger was hier alles geregeld. Het was een kolonie van Belgie. We kijken nu op de compound een documentaire ‘Bonjour Congo’ Daarin zie je mooie steden, resorts, golfbanen, infrastructuur en meer. Nu is bijna alles kapot en vergaan. De wegen zijn slecht, gebouwen kapot en infrastructuur niet meer werkzaam. Helaas door verschillende oorlogen en onrust zit het land aan de afgrond. Met onze hulp kunnen kleine lichtpuntjes ontstaan en kunnen de Congolezen zelf weer de kennis en de mogelijkheiden krijgen om hun eigen land op te bouwen.

Voordat we vanavond gingen eten, konden we samen met Dieudonee (Engelse tolk en projectleider schoolprojecten) nog even het stadje Baraka in. Het is bijzonder dat het hier veilig genoeg is om op straat te lopen en zelfs in een barretje een Primus biertje te drinken.

Dat was het voor vandaag. Veel indrukken. Ik hoop dat ik / wij het een beetje kunnen overbrengen.
Hartelijke groet,

Jaap en het team.