Prachtige congolese kids

Downtown Lusambo Ake

Vandaag hebben we een reis van 2 uur rijden gemaakt naar Lusambo Ake. Dit dorp ondersteunen we met het ZOA Business Ambasssadors (ZBA) Team. In dit dorp hebben we veel projecten. Een aantal voorbeelden:

• Microkrediet – Casavemolens
• Small Business – klein bedrijf opzetten
• Geiten als startkapitaal
• Voedselzekerheid (Goede zaden, uitleg over landbouw, voorbeeldakker.

Bij aankomst werden we verwelkomd door het lokale bestuur en veel kinderen met hun ouders. We zitten zoals vaak onder een grote boom op een belangrijke plek. Vandaag is dit naast het huis van het dorpshoofd. Lusambo Ake ligt in een wederom prachtige omgeving. Het lijkt erop dat het in het bos ligt, maar volgens mij is dit ‘gewoon’ het platteland. Met gewoon bedoel ik natuurlijk dat het voor ons niet gewoon is. Palmbomen, riet, gras, bananenplanten, rieten hutjes en prachtige mensen. Congo is (denk ik) in potentie het rijkste land ter wereld. Hier zijn alle omstandigheden aanwezig om succesvol land te verbouwen.
In Lusambo Ake hebben we een aantal akkers bezocht waar mensenaan het werk waren. Ze hebben geleerd met hulp van ZOA om gewassen in rijen te zaaien in plaats van alles door elkaar. Nu hebben ze per 25 personen 3 akkers. Ze verbouwen er pinda’s, casave en mais. Het Congolese klimaat heeft een kort seizoen en een lang seizoen. Ze kunnen dus 2x per jaar oogsten.
Ze vertelden dat de hulp heel goed werkt en dat ze graag een stap verder zouden gaan. Nu ze geleerd hebben hoe ze efficient land kunnen verbouwen, willen ze graag per persoon een akker.

Na het bezoek aan het veld liepen we terug door de prachtige stukken bos, langs kleine stroompjes waar vrouwen hun kleren aan het wassen waren, langs kleine huisjes waar de kinderen in verscheurde kleren en in hun blote billen toch vrolijk aan het spelen waren. Het contrast is groot. De mensen zijn vrolijk, vriendelijk en hartelijk. De kinderen nog enthousiaster. Maar kijk je beter, dan zie je soms een dik buikje, veel verscheurde kleren en armoedige omstandigheden. De mensen zijn blij als je een foto van hen maakt. Sommige lachen uitbundig bij het zien van zichzelf. Het lijkt alsof ze zichzelf nog niet eerder hebben gezien. Geen spiegel, geen fotocamera’s.

Terug in het dorp / dorpsstraat nemen we weer plaats onder de boom naast het huis van het dorpshoofd. Daar ontvingen we een lunch, brood met pinda’s.

Na de lunch verdelen we ons in groepjes met een tolk om met de mensen te praten die hulp van ZOA ontvangen, om te horen hoe zij met hulp van ZOA een eigen bestaan proberen op te bouwen.
Zelf ga ik met Jan naar mensen die geiten hebben gekregen. Het idee; ze krijgen 2 geiten en na 1 jaar hebben ze 4 jonge geitjes. Met de opbrengst van 1 geit kan een ouder 4 kinderen een half jaar naar school laten gaan… We hebben gemerkt dat de Congolezen zeer spaarzaam zijn. Na 3 jaar hadden ze nog maar een paar geitjes verkocht. En toen we vroegen of ze honger hadden, hadden ze dat wel zeiden ze. Maar een geit verkopen voor eten? Nee dat idee hadden ze niet. Opeten doen ze ook niet. Ze hebben dus wel voldoende eten naar mijn mening. Als je echt in nood zit kun je de geiten verkopen, maar het is een soort spaarpot om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan.

Hetgeen me het meest aangreep vandaag was een vrouw die we spraken in het dorp. Ze heeft geitjes ontvangen om haar bestaan op te bouwen. Ze vertelde dat haar man 2 weken geleden overleden was na een lang ziekbed… hartverscheurend. Ze had 7 of 9 kinderen. Ze huurde een huis, had een kleine akker en werkte zelfs op andermans akker om geld bij te verdienen. Ze had geen familie in de buurt, want die zitten nog in een vluchtelingenkamp in Tanzania. Haar kinderen bleven bij het huis rondhangen als zij naar het land was. Ze keek triest, al had ze prachtige kleren aan en een kleurrijke hoofddoek op.

Naast deze verhalen hebben we tal van andere bijzondere en ook mooie verhalen. Mensen die een handel hebben opgericht en meer. Wellicht plaatsen we deze verhalen later.

Morgen vertrekken we naar Uvira. Vandaag dus de laatste dag op het ZOA compound. In Uvira spreken we met een nieuwe basis van ZOA die sinds januari is begonnen. Hier willen ze het zelfde programma opzetten als in Baraka.
We overnachten in Uvira en de dag erna gaan we door naar Bujumbura om daar de zaterdag en een groot deel van de zondag door te brengen.

Ik weet niet of we voldoende verbinding hebben om de komende dagen te bloggen. We will see.

Hartelijke groeten, Jaap en het team.

Bezoek visserij project en school Sebele

Na een heerlijke nacht onder een klamboe was het opstaan op een normale Hollandse tijd; 07:00 uur.

Dagopening
Elke dag beginnen de medewerkers van ZOA met een dagopening op de compound. Het startte met het zingen van een paar liederen in het Swahili. Vol overgave aanbidden we samen onze God. We danken Hem voor de veiligheid en goede reis. Een van de collega’s opent met een stuk uit de bijbel en een korte overdenking. En sommige collega’s delen wat hen in het bijzonder raakt.
Ook wij worden voorgesteld aan alle medewerkers. De mensen zijn blij dat we hier zijn.

Om 09:00 uur vertrekken we richting het eerste project; het visserij project. ZOA heeft sinds januari een eigen boot in Baraka. Het is een flinke boot, waarmee ze projecten op het schiereiland goed kunnen ondersteunen. En het dient tevens als eventuele vluchtroute bij ongeregeldheden. Met de boot kun je naar Burundi, Zambia en Tanzania.

We bezoeken een voorbeeld project met boten met buitenboord motor, netten en training. Terwijl we nog op het meer zitten horen we de mensen uit het dorp Lweba al zingen en trommelen. Terwijl we aan wal komen zien we dat ze ook uitbundig dansen. De mensen verwelkomen ons hartelijk. We gaan met elkaar al dansend onder een enorme boom zitten om met hen in gesprek te gaan. Alle mensen op het strand staan om ons heen. Het is een apart, maar bijzonder gevoel. We trekken de aandacht en mensen onthalen ons als hoge gasten, terwijl wij ‘gewoon’ met hen willen praten. Amadee, de projectmanager van ZOA Baraka nodigt een afvaardiging van het dorp uit om met ons in gesprek te gaan. Ze vertellen over het visserijproject dat hier door een andere organisatie is gestart. Dit project kan als voorbeeld dienen voor een project dat ZOA wil starten en dat Roland de Ruiter met zijn makelaarskantoor wil gaan ondersteunen. Mensen worden ondersteund in groepen, waarbij een aantal geselecteerd worden om opgeleid te worden als botenbouwer, visser en visverwerker. Als ZBA team willen we hier misschien bij gaan aanhaken.

Na het bezoek aan dit project gaan we met de boot terug naar Baraka. Vanaf hier gaan we naar de school in Sebele. Deze school geeft onderwijs aan veel kinderen van vluchtelingen die vanuit de vluchtelingenkampen vanuit Tanzania terugkeren in Congo.
De weg heeft diepe kuilen en stoffige rookwolken verschijnen achter de jeeps van ZOA. Maar als de stofwolken neerdwarrelen zie je de immens mooie natuur. Het is hier paradijselijk mooi. Ik kan het niet beschrijven zo mooi.
Langs de wegen veel huisjes met gezinnen. Kinderen zwaaien en roepen weer Mzungu (wat witneus betekent)!’ Soms rennen ze een heel eind achter de jeep aan. En zonder het eigenlijk te beseffen aanschouw je een soort van armoede. De mensen hebben natuurlijk niet veel in vergelijking met ons. Maar wat me vooral raakt is de ongelovelijk blijde gezichten, de vrolijkheid, het gezang, de hoop en kracht die mensen naar ons uitstralen. Ondanks dat ze misschien minder hebben dan wij, veel trauma’s hebben meegemaakt, kan ik persoonlijk leren dat we flexibel moeten zijn en moeten dealen met de situatie waarin we komen.

Na ongeveer 45 minuten rijden komen we aan in een prachtige vallei. Het is de plaats Sebele.
Zo’n 200-300 kinderen stonden ons op te wachten. Ze renden rondom de jeep. De leerkrachten hebben echt gezag. Ze zorgden er snel voor dat de kinderen in nette rijen werden opgesteld. De kinderen begonnnen te klappen en de juffrouw zong een zin van een lied voor. Alle kinderkeeltjes gingen tegelijk open in een (als je het mij vraagt) Engelengezang. Prachtig. Ik ging gelijk filmen, om een stuk van dit prachtige moment vast te leggen. Na een aantal minuten kreeg ik toch echt een brok in mijn keel. Het greep me zo aan, zoveel kinderen, iin zo’n mooie omgeving, zo prachtig zingend voor ons. Wauw! Ik heb mijn camera toen uitgedaan en heb mijn ogen uitgekeken en mijn oren gespitst. Een prikkeling voor de zintuigen. Helaas lukt het niet met de internetverbinding hier om een filmpje te plaatsen, maar dat komt wel vanuit Nederland.

Yolenta en Jan hadden een aantal tassen met speelgoed meegenomen (van ook andere mensen, zoals Margreet, Jantine, Jan,… waarvoor dank). Toen de kinderen de voetballen zagen werden ze helemaal dol. Gauthier schopte een bal in de lucht en grote groepen renden achter de bal aan. Echt een gaaf gezicht. De meisjes gingen gelijk aan de ‘haal’ met de springtouwen. Heerlijk om kinderen zo dankbaar te zien genieten voor iets dat voor ons eigenlijk zo klein is. We hopen dat het lang plezier mag brengen.

In Sebele is de groep vorig jaar ook geweest en er is in ons team besloten om de school hier te ondersteunen met het bouwen van een nieuw gebouw. Het oude gebouw kunnen jullie vinden in een blog van vorig jaar. Het was niet meer dan een paar palen met een half gevuld rieten dak. Ons project was het ondersteunen van de ouders om zelf een nieuw gebouw neer te zetten. We ondersteunen hen met bouwmaterialen zoals dakplaten, balken, kozijnen en deuren. De ouders moeten zelf stenen bakken en de school bouwen. Bij aankomst zagen we dat het dak en de balken voor 4 klaslokalen en 2 kantoren al stond, maar dat de muur nog niet is opgebouwd. Wat bleek; de stenen die gemaakt worden van zand en water en die gebakken worden in de zon zijn niet van genoeg kwaliteit om de school te kunnen bouwen. En terwijl de ouders al 6000 van de 10.000 stenen hadden gemaakt, verging een groot deel door sterke regenbuien. De stenen konden niet goed drogen.
In gesprek met een afvaardiging van de ouders hebben we overlegd dat zijzelf een voorstel gaan doen met Zoa hoe we betere stenen kunnen kopen / maken om de school toch succesvol te bouwen.

Na een lunch in het schoolgebouw (Amadee had eten meegebracht) gingen we weer onderweg naar onze thuishaven. Onderweg hebben we nog even gestopt om een prachtig stuk strand te bekijken, om ook even alles te laten bezinken. Congo is een prachtig land. Vroeger was hier alles geregeld. Het was een kolonie van Belgie. We kijken nu op de compound een documentaire ‘Bonjour Congo’ Daarin zie je mooie steden, resorts, golfbanen, infrastructuur en meer. Nu is bijna alles kapot en vergaan. De wegen zijn slecht, gebouwen kapot en infrastructuur niet meer werkzaam. Helaas door verschillende oorlogen en onrust zit het land aan de afgrond. Met onze hulp kunnen kleine lichtpuntjes ontstaan en kunnen de Congolezen zelf weer de kennis en de mogelijkheiden krijgen om hun eigen land op te bouwen.

Voordat we vanavond gingen eten, konden we samen met Dieudonee (Engelse tolk en projectleider schoolprojecten) nog even het stadje Baraka in. Het is bijzonder dat het hier veilig genoeg is om op straat te lopen en zelfs in een barretje een Primus biertje te drinken.

Dat was het voor vandaag. Veel indrukken. Ik hoop dat ik / wij het een beetje kunnen overbrengen.
Hartelijke groet,

Jaap en het team.

Aangekomen in Bujumbura

Na een reis van 50 uur zijn we eindelijk aangekomen in Bujumbura. De laatste vlucht van Kigali naar Bujumbura hadden we nog wat onweer in de lucht. Het propellorvliegtuig hield het overigens prima.

De tijd in Nairobi hebben we in de stad doorgebracht. Onze taxichauffeur heeft ons rondgeleid in Nairobi. We hebben onder andere een handelsmarkt gezocht. Eerst een waar de geslachte varkens, kippen en vissen open en bloot in de brandende zon liggen te wachten op hun koper. De geur was niet te harden. Volgens de verkopers was het dagvers….
Daarna naar een markt met allemaal lokale spullen. Iedereen hangt zowat aan je been om iets aan je te slijten. Erg leuk om te zien. Jan en Jaap hebben konden hun koopwoede niet bedwingen…

Op de luchthaven van Bujumbura waren de douane beamtes nogal chaotisch. Het verkrijgen van het visum voor Burundi liet dus even op zich wachten. Vol stres en heen en weer geloop stonden we daar dus weer een poos te wachten. Volgens Jan en Yolenta was dit vorig jaar precies het zelfde.

Buiten bij de luchthaven stonden de medewerkers van ZOA ons al op te wachten. De jeep van ZOA bracht ons naar het hotel. Hotel Amitie. In sommige kamers kakkerlakken, druppelende douches en glibberige tegelvloeren, maar het bed was heerlijk. We hebben dus weer een beetje kunnen bijslapen.

Na een lekker ontbijt, de koffers op het dak van de jeep, kunnen we op weg naar Uvira en uiteindelijk Baraka. Het zal een dag vol hobbelen zijn in een jeep, maar met prachtige uitzichten, bijzondere mensen en alvast een voorproefje van onze eindbestemming Baraka, Congo.

Groetjes Jaap en het team

Vlucht geanuleerd. Nieuwe vlucht geboekt.

Na een goede overnachting in een hotel in Brussel kwamen we ruim op tijd aan op het vliegveld van Brussel. Terwijl we zochten naar de juiste gate op de grote schermen, zagen we tot onze schrik dat de vlucht geanuleerd is… Wat blijkt; het vliegtuig waarmee we zouden vliegen is vannacht niet vertrokken vanuit Benin. Dus op dit vliegveld is er geen vliegtuig die onze vlucht kan overnemen.

Lange rijen voor de desks die onze vlucht moet omboeken. Na lang wachten (Roland wist de rij tacktisch te verkorten…) staan we vooraan en wat blijkt? Geen goede mogelijkheid om vandaag in Bujumbura Burundi aan te komen. Alle mogelijkheden bekeken; via Parijs, Munchen, Schiphol… We hebben na lang zoeken met de medewerker van Brussels Airlines de vlucht kunnen omboeken. We vliegen nu alsvolgt:

15:15 Brussels
23:35 Doha Doh (Met Qatar Airlines QR942)

01:25 Doha Doh (QR534)
06:40 Nairobi Jomo Kenyatta

Hele dag wachten in Nairobi…

20:15 Nairobi (WB403)
20:30 (1 uur tijdsverschil) Kigali

21:30 Kigali (WB 484)
22:05 Bujumbura.

Dan zijn we dus een dag later in Bujumbura en gaan we pas dinsdag met de jeep naar het project in Baraka. Allemaal heel vervelend, maar als groep pakken we het enthousiast op (Jan zijn motto: Het is maar hoe je er mee om gaat…)
Nadeel van deze route is wel dat we een dag in Nairobi moeten overbruggen. We zijn aan het nadenken hoe we onze tijd in Nairobi zinvol kunnen gebruiken, want 13 uur op een vliegveld is niet inspirerend. Misschien naar een nationaal park, krottenwijken of iets in de stad. We gaan het zien.

Eerst een lange reis voor de boeg.
Willen jullie bidden voor een veilige reis met een goede aankomst in Bujumbura en uiteindelijk Baraka Congo.

Hartelijke groet,

Jaap en de rest van het team.

Vreedzaam samenleven!

Vandaag (donderdag) bezoek aan twee dorpen.  Het eerste dorp is Mboko en het tweede dorp Lusambo Ake, wat de dorpelingen tegenwoordig al het ZBA-dorp noemen). We zien er naar uit om dit te gaan bezoeken. In Nederland al veel over gelezen en vergaderd en nu dan ook de ontmoeting met de dorpelingen zelf. Exciting!

’s Ochtends gaan we naar het dorp Mboko waar we een eigen project hebben genaamd ‘Vreedzaam Samenleven’. In Mboko rijden we naar een gebouw waar een afvaardiging van vijf verschillende dorpen training krijgen van Ndawabo Muhidje Victor, een gepassioneerd en gedreven pastoor en trainer. Deze dorpelingen krijgen training in conflicthantering en wij sluiten aan bij de les en krijgen een prominente plek voorin de klas.

Het is interessant om te horen en te zien hoe gepassioneerd deze cursisten, de dorpelingen, zijn. Ze krijgen les over hoe om te gaan met de problematiek die er is over landrechten, macht en gender want problemen over deze thema’s komen veel voor. Zo komt het veel voor dat, van de vluchtelingen die terugkeren uit de kampen uit Tanzania, hun hutje is verbrand of dat er iemand anders in woont.  En dit veroorzaakt grote conflicten wat vaak gepaard gaat met verkrachtingen, geweld en verwoesting. De dorpelingen leren tijdens de les hoe dit op een vreedzame manier opgelost kan worden.

Na de les delen de dorpelingen hun ervaringen over hoe ze zelf conflicten oplossen en hoe ze dorpelingen ermee helpen.  Ook gaat iedere ondernemer in kleine groepjes in gesprek met een dorpeling. Zo is Derk Jan in gesprek met mw Mwangaza Kambulitcha en dit is haar verhaal aan hem…

Mwangaza is getrouwd en heeft 6 kinderen. Haar probleem was dat haar echtgenoot een alcoholist was en dat hij haar mishandelde en geweld aandeed. Dit liep zo uit de hand dat zij bij hem weggelopen is met haar (toen nog) 5 kinderen. Echter in Congo is het not done om je man te verlaten en zo moest zij dan ook van haar familie weer terugkeren naar haar man. De hele gemeenschap wist van hun problemen af wat dan ook weer een schande is. Zo was het voor haar geen leven meer en zij wist niet hoe dit op te lossen. Voor haar had het leven geen zin meer. Totdat iemand, die de training van het project Vreedzaam Samenleven volgt, van haar probleem hoorde en deze vrouw, dit echtpaar, opzocht. Deze opgeleide dorpeling heeft tijd en energie gestoken om te luisteren naar de problemen van Mwangaza en haar man. Zij heeft het dit getrouwde stel geholpen hoe zij om konden gaan met hun problemen, hoe dit op te lossen zonder alohol en geweld. Ze hebben gekeken en besproken hoe zij dit konden doen volgens bijbelse principes. Het resultaat is nu dat hij geen alcohol meer drinkt en haar niet meer mishandelt. Trots toon ze dan ook haar kleine baby wat zij ziet als een nieuwe start. Hun liefdesbaby. Nu volgt dit echtpaar samen de training Vreedzaam Samenleven en helpen andere mensen.

Het verhaal wat onze ZBA-er Jan hoorde ging over landrechten. Deze dorpeling vertelde aan Jan dat hij ruzie had over zijn land en dat hij alle rechtzaken verloor omdat hij niet genoeg geld heeft om dit te betalen. De regel in Congo is ook wie geld heeft wint the case. Echter toen hij in gesprek kwam met de dorpelingen die ook deelneemt aan de cursus Vreedzaam Samenleven leerde hij hoe hij dit  probleem ook zonder rechters kan oplossen. Dit heeft geresulteerd dat er nu duidelijkheid is over de landrechten naar ieders tevredenheid! Er hoeft geen rechter meer aan te pas te komen en alle partijen zijn blij en gaan nu weer goed met elkaar om. En ook hij is nu aangesloten bij het programma om meer onderwijs te krijgen over vreedzaam samenleven en anderen in zijn dorp verder te kunnen helpen.

De cultuur in Congo is dat er veel onrecht met onrecht wordt bestreden en hiervan kreeg Wolter een aantal verhalen van te horen. Dat dit gebeurt is ook wel logisch want dat is juist datgene wat zijzelf in hun leven hebben meegekregen. Dit project draagt bij aan een cultuurverandering op lange termijn. En aan de verhalen van de dorpelingen te horen hebben ze er al elke dag profijt bij. Het is geweldig hoe zo’n project grote verschillen maakt in de dorpen!

Omdat de verbinding erg slecht is (in Uvira zelfs helemaal niet) zal het verslag van het bezoek aan Lusambo-Ake wat we ’s middag gedaan hebben later volgen…

Groeten uit Burundi waar we op dit moment verblijven.

Your happiness is our happiness

Vandaag gaan we op pad om twee dorpen te bezoeken, Sanya en Kenya. De projecten die we vandaag gaan bezoeken hebben te maken met voedselzekerheid en micro kredieten.

Het bezoek aan het eerste dorp is ongeveer anderhalf uur hobbelen en schudden en halverwege kwamen we met de jeep vast te zitten…. Het had vannacht fiks geregend (we zitten aan het eind van de regentijd) waardoor het op sommige stukken dan ook zeer modderig was.

Echter het duurde gelukkig niet lang voordat de jeep weer vaste grond onder de wielen kreeg en we onze rit voortzetten. We zetten onze rit voort en af en toe werden we nageroepen door de kids ‘muzungu, muzungu’ wat witneuzen betekent.

Nou en deze witneuzen kwamen dan rond tien uur in aan in Sanya. En ook hier werden we al zingende door de dorpelingen ontvangen. Wat een hartelijk welkom. We gaan met een tal van mensen in een piepklein kantoortje om daar met hen in gesprek te gaan. Te horen hoe het project loopt en wat dit voor hen betekent.

Deze dorpelingen hebben van ZOA onder andere zaden en geiten ontvangen met als doel om op een later tijdstip in nature weer terug te betalen. Het doel is dat zij met de gekregen goederen gaan investeren. Het was geweldig om te horen en te zien wat voor een systeem ze hiervoor in het leven hebben geroepen. Ze hebben een spaar-  en kredietgroep gecreeerd met een aantal dorpelingen om zo geld  uit te kunnen lenen aan elkaar. Voor deze spaar- en kredietgroep gebruiken ze een ‘schatkist’ waar de papieren en wat geld in bewaard wordt. Om deze schatkist te openen heb je drie sleutels nodig die verdeeld zijn bij de dorpelingen en waarvan alleen de president (voorzitter) weet wie deze sleutels hebben. De schatkist kan dan ook alleen geopend worden als de drie personen aanwezig zijn. En zo wordt in ons bijzijn een oproep aan de dorpelingen gedaan of de sleutelhouders aanwezig zijn om het systeem aan ons te tonen. En dit was het geval…

Naast het uitvoerige verhaal van de werking van spaar- en kredietgroepen horen we ook verhalen van dorpelingen die geiten van ZOA hebben ontvangen. Zo was er een vrouw die twee geiten heeft gekregen en die nu vier geiten rijk is.

Na de meeting maken we een wandeling door het dorp en gaan we de velden in. Daar ontmoeten we blije mensen die zaden van ZOA hebben ontvangen en met trots hun velden en oogst tonen. Zo ontmoeten we ook een weduwe die drie kinderen heeft die ze nu te eten kan geven.

‘S middags bezoeken we het dorp Kenya. De president van het projectcomité stelt zich voor met een naam die we niet meer weten maar waar de betekenis is blijven hangen ‘the man who never lies’.
Ook in dit dorp hebben ze zaden en geiten ontvangen en werken de dorpelingen met spaar- en kredietgroepen. Het is interessant om ook hier te horen hoe het in zijn werk gaat en vragen te stellen. Dit omdat het wellicht ook iets kan zijn voor het ZBA-dorp Lusambo-Ake (waar we morgen naar toe gaan). Amedee sluit de bijeenkomst die we hebben met de dorpelingen af met de woorden dat hij blij is om te horen hoe het met het project gaat en zoals Amedee het zo mooi zegt ‘your happiness, is our happiness’.

Na de meeting wandelen we ook nu weer door het dorp waar we de geiten zien. En een dorpeling was zo trots en blij met zijn geiten dat hij een geweldig hok had gebouwd en waar hij zelf voedsel voor de geit ging zoeken. Tot verbazing van Jan had deze geit een betere plek dan de kinderen op school gisteren…

Voordat we het dorp verlaten ontvangen we van de dorpelingen een heuse grote eend. Het is altijd raar om met hun eten weg te rijden maar de eend aannemen is respectvoller dan deze af te wijzen dus rijden we met de duck terug naar de compound.

’s Avonds hebben we al een afscheidsdiner met de congolese ZOA medewerkers want morgen reizen we naar het noorden af en zullen hier niet meer terugkomen om te slapen. En hoe kun je de avond beter afsluiten met elkaar en… met de duck geroosterd op tafel.

Groeten van de muzungu’s!

Op veldbezoek naar scholen

Vandaag stond de dag in  het teken van bezoek aan scholen met speciaal verkort onderwijsprogramma.

Alvorens we op veldbezoek gingen starten we de dag weer met de heerlijke pannekoeken en aansluitend een dagopening in het swahili. En ook wij zingen uit volle borst mee alsof we vloeiend swahili spreken en verstaan ondersteund door zelfgemaakte trommels en rammelaars. Wat is het toch heerlijk om zo de dag met elkaar te beginnen en met elkaar verbonden te zijn. Na het zingen en de dagopening (in verschillende talen swahili, frans, engels en nederlands) bespreken we het programma van de dag en wordt de beveiliging doorgenomen. Het is veilig genoeg om vandaag op pad te gaan, en wij zijn er ook klaar voor en hebben er zin in, maar er worden wel extra maatregelen genomen ivm een roofoverval wat de afgelopen week heeft plaatsgevonden. Zo laten we vandaag dan ook de paspoorten en spullen achter op het compound onder het veilige oog van de bewakers.

Als eerste rijden we naar een school hier in het plaatsje Baraka waar we verblijven. Hier worden we hartelijk ontvangen door de hoofdmeester mr. Kapoma Lumumba en ruim 270 kinderen in de leeftijd van 9 en 14 jaar, die ons al zingend opwachten.

De kinderen lijken jonger dan ze zijn maar dat schijnt te komen doordat ze ondervoed zijn. Deze kids zijn de meest kwetsbare kinderen hier in de buurt, veelal weeskinderen afkomstig uit de vluchtelingenkampen uit Tanzania, en kunnen gewoon onderwijs (kosten ongeveer 2 dollar per maand) niet volgen. Vaak zijn deze kinderen ook al te oud om nog toegelaten te worden op een reguliere basisschool. ZOA biedt hen gratis onderwijs en schoolspullen aan met een aangepast programma. Zij krijgen drie jaar les in plaats van zes en volgende een verkort programma. Helaas ontvangen zij van World Food Programm (WFP) geen lunch tussen de middag omdat het geen erkende scholen zijn zo verteld Dieudonne een congolese ZOA medewerker. Dit omdat de school niet aan regels voldoet. Zo is er geen goed schoolgebouw en zijn er geen toiletten en dus verstrekt WFP dan geen voedselpakketten omdat er geen hygiene is en kans op ziekte des te groter is…. Bizar als we daar bij stil staan. Ze zijn namelijk de meest kwetsbare en hebben het dus dan juist het hardste nodig. Het lijkt wel de omgekeerde wereld.

Na de school in Baraka gaan we naar een andere school, een school in de plaats Sebele zo’n 30 km verderop. Hier treffen we een school in de bush-bush aan wat bestaat uit hooguit een rieten dak. Hier treffen we ook weer de meest kwetsbare kinderen van het dorp aan. Zij zitten in een volgepropt ‘klasje’ (ongeveer 70 kids per klas) op stenen en boomstammen. Verleden jaar hebben we deze school ook bezocht en het verschil was dat er nu een schoolbord stond en dat er andere docenten waren.

rit naar Sebele

Sebele

We spreken twee kids (beide 15 jr), een jongen en een meisje die hun verhaal vertellen. Zij hebben beide in het vluchtelingenkamp in Tanzania gezeten. Zij was zeer timide en komt uit een groot gezin en hij, Yusuf, is nog maar net teruggekomen in Congo. Beide zijn in het kamp geboren en hebben daar op een gratis school gezeten. Bij terugkomst in Congo bleek het niet makkelijk te zijn om de draad weer op te pakken en geld voor school hadden ze niet. Door nu dit onderwijs te volgen hopen ze hun droom te kunnen verwezenlijken. Ze willen beide onderwijzer worden.

Na ons scholenbezoek hobbelen we op de zanderige stoffige wegen naar het dorp Malinde. Hier ‘genieten’ we van een lunch in een klein office wat best ongemakkelijk is als de dorpelingen naar binnen kijken en vragen om je eten… Volgende keer toch maar buiten het dorp, buiten het zicht van de dorpelingen, eten?!!

Malinde is een dorp waar ZOA twee jaar ondersteuning gegeven betreffende  landbouw, toiletten en het verstrekken van geiten. Dit project was tot 2011 en is inmiddels beeindigd. Hier maken we een stop om te horen wat en of dit project een verschil gemaakt heeft voor de inwoners van Malinde. En wat worden we blij van wat we horen. Geweldige verhalen worden door de dorpelingen verteld. Er wordt verteld hoe het krijgen van geiten (als ze niet worden dood gereden) het verschil in hun leven maakt, dat ze nu te eten hebben door de zaden die verstrekt zijn en dat er minder ziektes zijn door de hygiene van het hebben van een toilet. Dit is een mooie opsteker voor ons voor het veldbezoek wat morgen gepland staat. Dan gaan we landbouwprojecten bezoeken die nu lopend zijn.

Moe maar voldaan van alle indrukken en verhalen komen we rond vier uur aan op het ZOA compound. Daar sluiten we de dag af met een bijeenkomst met de ZOA medewerkers die ons bijpraten over de projecten die morgen op het programma staan.

Vanuit Congo de hartelijke groeten en tot morgen!

Sunny Sunday – verkenning van Baraka en ontmoeting met de Congolezen

Zondag, een dag van ‘rust’, verkenning en ontmoeting van Congo en de mensen.

We starten de dag na een heerlijk ‘pannekoeken’ontbijt en broodjes belegd met papaya met een heuse lokale kerkdienst. We komen aan in klein kerkgebouwtje, wat je amper een gebouwtje kan noemen, waar het dak naar beneden komt, de gaten in de muur zitten maar… wat een geweldige dienst. We genoten van een geweldig koor van kinderen en volwassenen. Wat een akoestiek… Ze hebben hier geen geluidsversterkers nodig. Zingen en swingen kunnen ze als de beste waar we met volle teugen van genoten, ook al was het niet allemaal voor iedereen te verstaan zoals ook delen van de dienst… Echter de tekst die op de muur geschreven staat spreekt boekdelen voor dit dorp en misschien ook wel voor sommige van ons na twee vermoeiende dagen 🙂 ‘Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven’ (Matt 11:28).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de kerkdienst schudden we elkaar de handen en nodigt de pastor ons uit (waar we dan ook graag op ingaan) om de nieuwe kerk die in aanbouw is te bewonderen. En op weg naar de kerk worden we omgeven door vrolijke kinderen die hand-in-hand met ons meewandelen.

Na een heerlijke wandeling door het dorp genieten we van een heerlijke lunch om ’s middags naar de markt te gaan. Daar hebben we een ontmoeting met de ‘presidenten’ (lees voorzitters) van de markt die grotendeels uit vrouwen bestaat. Onder een heerlijke ‘paraplu’ boom horen de ondernemers van deze vrouwelijke ondernemers hoe zij hun business doen en wat hun problemen zijn… het niet hebben en kunnen krijgen van geld of kredieten wat soms leidt tot het niet kunnen voeden van hun kinderen.

Na een sightseeing op de markt maken we ons klaar om te relaxen op het strand. Echter zwemmen in het Tanganyikameer werd afgeraden in verband met foute beestjes (bilharzia). Dus dan maar even pootje baden omringt door vele soldaten met grote geweren en granaatwerper wat volgens Derk Jan werd gebruikt om de vele muggen af te schieten. Toch fijn dat er ook humor over gemaakt kan worden want dat heb je wel nodig om sommige dingen hier te relativeren. En met Derk Jan in het team lukt dat dan ook aardig!

Enfin, na deze quasi ‘rustige’ zondag hadden we als slot een ontmoeting en kennismaking met de chef de traditionelle die ook onze buurman is. Daar werden we hartelijk onthaald met een congolese dans en hebben we nog heerlijk op z’n nederlands meegeswingd. En alhoewel Jan maar zat te wachten tot het buffet geopend werd, het biertje werd uitgeserveerd moest hij het doen met een chef de traditionelle die naast hem zat met een radiootje aan zijn oor waar hij meer aandacht voor had dan voor zijn bezoek en met de dansende vrouwen met riete rokjes.

De avond hebben we afgesloten met een film ‘Fighting the silence’ buiten in het payot. Een film over sexuel geweld van de vrouwen in Congo. Om stil van te worden en dat waren we ook, zelfs Wolter… Een film die de achtergrond schetst van alle onrecht die de vrouwen in dit gebied is aangedaan en nog wordt aangedaan. We zullen gevolgen hiervan de komende week ook gaan tegenkomen in onze projecten.

Al met al een enerverende sunny, tropische sunday! Tot morgen, dan gaat onze eerste veldbezoek beginnen.

Warme groet van ons!

Zaterdag… op plek van bestemming! Finally!

Eindelijk…. na bijna twee dagen reizen op plek van bestemming. Ons ‘thuis’ voor een aantal dagen zal zijn in de plaats Baraka in Congo wat in Zuid-Kivu ligt (tegen de grens van Tanzania). En oooh wat is de natuur hier mooi en wat zijn de mensen vriendelijk. Alhoewel de sfeer, de soldaten die hier rondwandelen met grote geweren, niet uitnodigt om alleen het dorp in te wandelen.

Gisteren, vrijdag,  hebben we gevlogen van Schiphol naar Kenya/Nairobi (drie uur wachten…) om vervolgens te vliegen naar Rwanda/Kigali (weer ruim een uur wachten…) om tenslotte om half drie ’s nachts in Burundi/Bujumbura aan te komen. Daar werden we opgewacht door ZOA collega Herman, Amedee en onze chauffeur Tresor. Toen we  we moe in ons hotel in Bujumbura aankwamen bleek dat er geen stroom was, geen warm water maar wel gezelschap in de vorm van kakkerlakken in sommige kamers en dus dan maar snel de ogen dicht doen.

Vanochtend, zaterdag, hadden we een tweede reisdag maar het vliegtuig hebben we nu omgewisseld voor een ZOA jeep.

De sfeer zit er gelukkig al goed in. Derk Jan is overal stempels aan het verzamelen, Jan is al ‘bestempeld’ als the boss (wat volgens de douanier betekent dat hij erg rijk is) en Wolter was er vanochtend al lekker vroeg bij omdat hij de tijd nog niet had aangepast naar een uurtje later.

Echter de goede sfeer werd tijdens de rit in één klap omgeslagen…. We waren nog geen uurtje onderweg, reden nog in Burundi, toen we werden opgeschrikt door een klap! De chauffeur reed een geit aan… reed er overheen… waardoor wij zaten te schudden in de jeep, wat bij ons tot schrik leidde en bij de bevolking tot boosheid. Stoppen is dan geen optie dus doorrijden naar de grens. Bij de grens werd er geinformeerd wat we konden doen in zo’n situatie. Het liefst zouden we een geit willen teruggeven aan de eigenaar maar dat werd door de autoriteiten afgeraden. Dus dan maar doorrijden voor onze missie met gemengde gevoelens….

In totaal is het 120 km rijden van Bujumbura naar Baraka maar door de onverharde hobbelige zandwegen en rijden door rivierbeddingen doe je er bijna een dag over. Echter door het prachtige landschap, de kleurenpracht van de mensen, de taferelen langs de weg ‘vliegt’ zo’n dag voorbij.

Bij aankomst in Baraka werden we gastvrij ontvangen door de ZOA Congo collega’s en onze ZOA collega Corita en hebben we ‘ingechecked’ in ons gastverblijf. We slapen op de compound van de UN wat lijkt op een pipi langkous huis van binnen maar van buiten zwaar beveiligd is met prikkeldraad en twee bewakers.

Voor de ZBA-ers die er verleden jaar bij waren Frans, Piety, Daniel en Anja… het is al geweldig om deze eerste reisdag al verschillen te zien. Ondanks dat de weg nog steeds onverhard is is deze al wel verbeterd zodat we vandaag wel goed op tijd voor het donker op de compound aankwamen.

Vanavond hebben we heerlijk genoten van lokaal Congolees eten (heuse casava bollen) wat klaargemaakt is door Aziza een kok van ZOA. Na het eten kregen we een briefing van Amedee met toelichting van de projecten die we deze week gaan bezoeken. Al met al een enerverende dag en nu lekker slapen!

Groeten van ons:
Wolter, Jan, Derk-Jan en Yolenta