Downtown Lusambo Ake

Vandaag hebben we een reis van 2 uur rijden gemaakt naar Lusambo Ake. Dit dorp ondersteunen we met het ZOA Business Ambasssadors (ZBA) Team. In dit dorp hebben we veel projecten. Een aantal voorbeelden:

• Microkrediet – Casavemolens
• Small Business – klein bedrijf opzetten
• Geiten als startkapitaal
• Voedselzekerheid (Goede zaden, uitleg over landbouw, voorbeeldakker.

Bij aankomst werden we verwelkomd door het lokale bestuur en veel kinderen met hun ouders. We zitten zoals vaak onder een grote boom op een belangrijke plek. Vandaag is dit naast het huis van het dorpshoofd. Lusambo Ake ligt in een wederom prachtige omgeving. Het lijkt erop dat het in het bos ligt, maar volgens mij is dit ‘gewoon’ het platteland. Met gewoon bedoel ik natuurlijk dat het voor ons niet gewoon is. Palmbomen, riet, gras, bananenplanten, rieten hutjes en prachtige mensen. Congo is (denk ik) in potentie het rijkste land ter wereld. Hier zijn alle omstandigheden aanwezig om succesvol land te verbouwen.
In Lusambo Ake hebben we een aantal akkers bezocht waar mensenaan het werk waren. Ze hebben geleerd met hulp van ZOA om gewassen in rijen te zaaien in plaats van alles door elkaar. Nu hebben ze per 25 personen 3 akkers. Ze verbouwen er pinda’s, casave en mais. Het Congolese klimaat heeft een kort seizoen en een lang seizoen. Ze kunnen dus 2x per jaar oogsten.
Ze vertelden dat de hulp heel goed werkt en dat ze graag een stap verder zouden gaan. Nu ze geleerd hebben hoe ze efficient land kunnen verbouwen, willen ze graag per persoon een akker.

Na het bezoek aan het veld liepen we terug door de prachtige stukken bos, langs kleine stroompjes waar vrouwen hun kleren aan het wassen waren, langs kleine huisjes waar de kinderen in verscheurde kleren en in hun blote billen toch vrolijk aan het spelen waren. Het contrast is groot. De mensen zijn vrolijk, vriendelijk en hartelijk. De kinderen nog enthousiaster. Maar kijk je beter, dan zie je soms een dik buikje, veel verscheurde kleren en armoedige omstandigheden. De mensen zijn blij als je een foto van hen maakt. Sommige lachen uitbundig bij het zien van zichzelf. Het lijkt alsof ze zichzelf nog niet eerder hebben gezien. Geen spiegel, geen fotocamera’s.

Terug in het dorp / dorpsstraat nemen we weer plaats onder de boom naast het huis van het dorpshoofd. Daar ontvingen we een lunch, brood met pinda’s.

Na de lunch verdelen we ons in groepjes met een tolk om met de mensen te praten die hulp van ZOA ontvangen, om te horen hoe zij met hulp van ZOA een eigen bestaan proberen op te bouwen.
Zelf ga ik met Jan naar mensen die geiten hebben gekregen. Het idee; ze krijgen 2 geiten en na 1 jaar hebben ze 4 jonge geitjes. Met de opbrengst van 1 geit kan een ouder 4 kinderen een half jaar naar school laten gaan… We hebben gemerkt dat de Congolezen zeer spaarzaam zijn. Na 3 jaar hadden ze nog maar een paar geitjes verkocht. En toen we vroegen of ze honger hadden, hadden ze dat wel zeiden ze. Maar een geit verkopen voor eten? Nee dat idee hadden ze niet. Opeten doen ze ook niet. Ze hebben dus wel voldoende eten naar mijn mening. Als je echt in nood zit kun je de geiten verkopen, maar het is een soort spaarpot om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan.

Hetgeen me het meest aangreep vandaag was een vrouw die we spraken in het dorp. Ze heeft geitjes ontvangen om haar bestaan op te bouwen. Ze vertelde dat haar man 2 weken geleden overleden was na een lang ziekbed… hartverscheurend. Ze had 7 of 9 kinderen. Ze huurde een huis, had een kleine akker en werkte zelfs op andermans akker om geld bij te verdienen. Ze had geen familie in de buurt, want die zitten nog in een vluchtelingenkamp in Tanzania. Haar kinderen bleven bij het huis rondhangen als zij naar het land was. Ze keek triest, al had ze prachtige kleren aan en een kleurrijke hoofddoek op.

Naast deze verhalen hebben we tal van andere bijzondere en ook mooie verhalen. Mensen die een handel hebben opgericht en meer. Wellicht plaatsen we deze verhalen later.

Morgen vertrekken we naar Uvira. Vandaag dus de laatste dag op het ZOA compound. In Uvira spreken we met een nieuwe basis van ZOA die sinds januari is begonnen. Hier willen ze het zelfde programma opzetten als in Baraka.
We overnachten in Uvira en de dag erna gaan we door naar Bujumbura om daar de zaterdag en een groot deel van de zondag door te brengen.

Ik weet niet of we voldoende verbinding hebben om de komende dagen te bloggen. We will see.

Hartelijke groeten, Jaap en het team.