Er is onlangs een nieuwe website gemaakt voor ZOA Business Ambassadors Congo, namelijk www.zbacongo.nl
Hier vinden jullie al het nieuws, de blogs (ook via facebook https://www.facebook.com/pages/ZOA-Business-Ambassadors-Congo )
Bezoek nu zbacongo.nl en vul onderaan de website je emailadres in, zodat je al het nieuws ontvangt.
Het moment van de reis dat me absoluut met meest bij zal blijven was het bezoek aan de school in Sebele. Stel je voor; prachtige vergezichten, heel erg groen, mooi weer, honderd of meer schitterende kinderen al zingend bij een school…
Als we aan komen rijden hangen de kinderen letterlijk al achter onze jeeps.
Even wat achtergrondinformatie: ZOA bekostigt de kosten voor het onderwijs, de salarissen voor de onderwijzers en het schoolmateriaal. Wij als ZBA ondersteunen de ouders in Sebele met het bouwen van een groter schoolgebouw, omdat vorig jaar bleek dat de kinderen alleen onder een afdak les kregen. Inmiddels zijn er 2 kleine klaslokalen door de ouders zelf gebouwd en van de grotere school staat alleen nog maar het dak, omdat de ouders problemen hebben met het bakken van goede stenen. Hiervoor vragen ze ons voor een oplossing en wij hebben hen uitgedaagd zelf met een voorstel te komen voor betere stenen.
Tijdens ons bezoek aan deze school werden we toegezongen door de denk ik zo’n honderd kinderen die daar les krijgen. Hierbij een aantal filmpjes. Let ook vooral op de toewijding van de Juf!
Na het zingen kregen ze twee voetballen en twee touwtjesspringtouwen (mooi woord!).
De kinderen in Congo zijn enorm taalgevoelig. Dat blijkt als Yolenta met hen zomaar probeert het Vader Jakob te zingen. Ze zingen zo mee.
Inmiddels zijn we veilig thuis in Nederland. Gauthier en Roland zijn door naar Kinshasa voor bezoek bij familie.
Door ziekte van Jaap (1 dag iets met buik/darmen) en drukte van het programma was het niet meer gelukt om verder te bloggen in Congo. Hier zetten we het bloggen voort, maar dan vanuit Nederland. We hebben zoveel verhalen en ervaringen, dus een aantal blogs zullen nog volgen.
Op vrijdagochtend 22-3 vertrokken we naar Lulinda. Lulinda is een plaats waar ZOA onder andere een project heeft met spaargroepen en daaraan gekoppeld een sociaal fonds. Daarnaast is er begonnen met de bouw van een opslagschuur voor de opbrengst van het land, zodat er een soort coöperatie-achtig systeem ontstaat, waarbij mensen aan het lokale comité hun producten verkopen voor een vaste prijs. Het comité verkoopt dan op momenten dat de prijs hoger is (als er geen oogst is) de producten weer. Zo krijgen de boeren gemiddeld meer opbrengst van hun producten.
Terwijl we het gebouw in aanbouw bekijken, word ik zelf erg beroerd. Ik zal verder geen details vertellen, maar het was een rare gewaarwording om ineens je hondsberoerd te voelen. Onze programma manager van ZOA Baraka Amédée werd wel wat ongerust. Hij had vaker meegemaakt dat mensen die voor het eerst in Afrika komen ziek worden na een aantal dagen. Ook Yolenta herkende dat. Omdat Amédée ook wel eens had meegemaakt dat iemand snel op het vliegveld naar huis moest én omdat hij niet goed kon inschatten hoe ik mij voelde werd het programma van die dag wat ingekort. Ik heb af en toe me van de groep onttrokken en ben af en toe in de auto gaan liggen slapen. Na een paar uur voelde ik me al weer een stuk beter.
In hetzelfde Lulinda heeft een groep van zo’n 30 families een spaargroep. Elke maand leggen ze een deel van hun geld in de ‘kas’. Deze kas (een kistje) wordt beheerd door een comité die bijhoudt wie er betaald heeft, wie niet, wie geld heeft geleend en wie heeft terugbetaald. Vooral Jan was geïnteresseerd hoe de boeken eruit zagen.
Echter nadat we dat vroegen kregen we ze niet te zien. Ze hadden het niet voorbereid. We zouden de boeken van een soortgelijke groep gaan bekijken in een volgend dorp. Daar hadden ze het wel voorbereid. Maar de aanhouder (Jan) wint. Na 2 keer vragen worden toch de boeken gehaald. Ze voelden het natuurlijk als een soort controle… En dat mag ook best. In een corrupt land als Congo draait alles om vertrouwen en eerlijkheid. En wat bleek? De boeken waren keurig bijgehouden tot op de dag van vandaag. De bedragen waren goed opgeteld en het geheel was goed verzorgt. We hebben ze een compliment gegeven.
Na ons bezoek aan Lulinda brachten we een bezoek aan een volgend dorp, waarvan ik de naam even ben vergeten. Daar bezochten we een project ‘Vreedzaam Samenleven’. Dat zijn comité’s die bemiddelen in conflicten in het dorp. Een voorbeeld was een man en een vrouw die we gesproken hebben. Zij leefde al geruime tijd met elkaar in onmin en trokken los van elkaar op. Een familie is zeker in Congo (gelukkig) nog de hoeksteen van de samenleving. De man en vrouw verharden allebei en wilden niet met elkaar praten. Het comité zocht ze op en vroegen aan beiden of ze konden bemiddelen in het probleem. De vrouw gaf aan dat als haar man dat zou willen ze ook wel zou willen praten. Het comité houdt dan een gesprek in een ‘huis van vrede’. Dit is een soort rond kapelletje waar ze kunnen praten. Zeg maar een ‘onafhankelijke’ plaats. De man en vrouw hebben het probleem samen met het comité besproken en ze leven nu weer samen. Als resultaat van feit dat het nu weer goed ging liet de vrouw trots haar baby zien.
Een ander voorbeeld van een probleem was een discussie over het verloop van een grens van een erf. Overleggen over een probleem is niet echt iets dat in de Congolese cultuur zit ingebakken. In het recente verleden verkrachte iemand bijvoorbeeld de dochter van een ander omdat de geit van die ander zijn gewassen had opgegeten. Door dit programma ‘Vreedzaam Samenleven’ proberen we als ZOA mensen in gesprek te laten gaan over problemen ze hoe ze de problemen kunnen oplossen. Hiervoor werken we samen met een lokale organisatie die hier in is gespecialiseerd. Zij trainen lokale mensen om in conflicten te bemiddelen.
Vanochtendvroeg om 09:00 uur vertrokken we vanuit Bujumbura. Met de koffers bovenop de Toyota Landcruiser vertrokken we richting de grens met Congo. Na enkele kilometers stad, zagen we de schoonheid van de natuur op ons afkomen. Prachtige palmbomen, vergezichten naar de bergen van Congo en waterrijke akkers met gewassen. En overal langs de kant mensen achter
kleden met waren, moeders met kinderen in een draagdoek op de rug, woningen in alle soorten maten en staten.
Bij de grens tussen Burundi en Congo aangekomen, worden we vriendelijk ontvangen in een kantoortje van een Burundese douane-ambtenaar. Hij begon, bij het horen dat we uit Nederland kwamen, over of we ook Amstel bier dronken? Wij zeiden natuurlijk ja, maar eigenlijk vinden we dat helemaal niet lekker 😉 Hij vond het prachtig. Het lokale bier was niet goed genoeg voor hem, Heineken (ook beschikbaar) was te duur. Grappig. Hij boodt zelfs bij het teruggegeven van onze paspoorten aan dat we op de terugreis met hem een biertje gingen
drinken in de stad.
De grens over naar Congo moesten we natuurlijk gelijk weer onze paspoorten inleveren omdat de Congolese douaniers ook willen weten wie hun land binnenkomt. Meest grappig was, nadat we akkoord hadden, dat we bij de ingang van het gebouw naar onze Jeep liepen en nog 5 meter moesten lopen, toen een agent zei dat we toch echt door het gebouw moesten lopen… tja. Congolese logica. Dus weer terug, door het gebouw en weer op het zelfde punt uitkomen… Nu in de Jeep opweg naar Baraka.
Onderweg naar Baraka zagen we prachtige mensen, enthousiaste kinderen die zwaaiden naar ons ‘Mzungu’ (blanken).
Voor Jan was de trip een feest van herkenning. De veelkleurigheid en de levendigheid van de mensen raakt hem in het hart. Roland beschreef het als de vallei van California. Prachtige groene omgeving, paradijselijk. De mensen zijn vrolijk, prachtige kleuren qua kleren, maar als je goed kijkt, zijn de kleren versleten.
Yolenta werd geraakt door het uitdelen van zakken graan door organisaties aan de dorpelingen. Het zette haar stil bij de extreme armoede. En haar raakte het aantal rebellen; vele jonge mannen met geweren die langs de kant zitten. Ze wachten op inburgering in het Congolese leger. Ze doen letterlijk en figuurlijk niets, maar zitten wel met automatisch geweer zich doelloos te vervelen.
We hebben zelfs een Nederlandse tolk. Deze Burundees Christoffer is gevlucht tijdens de burgeroorlog. Hij heeft in Nederland gestudeerd en heeft naast een Burundees en Congolees ook een Nederlands paspoort.
Ow de stroom raakt op. We werken op accu’s nu. Wordt vervolgt morgen. Dan gaan we op veldbezoek naar de projecten. Onder andere een visserij project.
Groeten namens het team; Jaap
Nog 1 nachtje slapen en dan reizen we als afvaardiging van het ZBA Congo team naar DR Congo. Jan de Putter, Yolenta Pater en ik (Jaap Geerts) zullen samen met Roland de Ruiter en zijn zoon Gauthier Zoko het gebied rondom Baraka bezoeken. We gaan in gesprek met de lokale medewerkers van ZOA, spreken Congolezen over de hulp die ZOA aan hen verleent en zullen vooral veel van de projecten zien waarvoor we ons als groep inzetten.
Via deze weg zullen we proberen elke dag een stuk te schrijven over onze belevenissen.
Het reisschema in het kort;
Jaap Geerts
Len Neeleman
pietersteendam
yolenta
ZOA Business Ambassadors Congo 