ZOA-zaalvoetbal: goede sfeer, mooie opbrengst

Het vierde ZOA-zaalvoetbaltoernooi, afgelopen zaterdag 26 januari in Zwolle, was met 24 deelnemende teams volledig volgeboekt. Aan het eind van de dag hadden we twee winnaars, maar mooier nog was de opbrengst van ruim 7.500 euro.

De opbrengst kwam uit het inschrijfgeld van honderd euro per team, van sponsoring door negentien bedrijven, meerdere verlotingen tijdens het toernooi en vrije giften op de dag zelf. Hierbij willen we niet onvermeld laten dat Dennis Plaggenmarsch het voetbaltoernooi al voor de vierde keer vrijwillig heeft georganiseerd.

In de recreantenpoule eindigde het Memo-team uit Urk als eerste. In de wisselbekerpoule konden de Banthumse Boys uit Bergentheim de beker trots in de lucht steken. Het team van ZOA-medewerkers was ook erg fanatiek, maar het mocht niet baten – ze werden laatste.

 De opbrengst

ZOA kan met de opbrengst van het toernooi 411 ontheemde en voormalige vluchtelinggezinnen in Lusambo Ake, provincie Fizi in Congo ondersteunen met landbouwverbetering.  Naast landbouwtraining en een startbedrag wordt er ook veel aandacht besteed aan vermarkting, de opzet van een lokale ‘boerenleenbank’ en goed leiderschap.

Een speciaal woord van dank gaat uit naar onze hoofdsponsorer Frans Muller, schoenverzorging uit Groningen, en De Witte Engel, werken met textiel en natuurlijke stoffen en materialen uit Texel.

4e Zaalvoetbaltoernooi voor Congo

Tijdens het inmiddels traditionele ZOA-zaalvoetbaltoernooi zullen op zaterdag 26 januari a.s. opnieuw 24 teams de strijd om de wisselbeker aangaan in de WRZV-hallen in Zwolle (Buitengasthuisstraat 8).

 De opbrengst van het toernooi is net als de afgelopen jaren bestemd voor ZOA’s werk in Oost-Congo, waar ‘de strijd aangaan’ helaas een heel andere betekenis heeft. Alle mensen in Oost-Congo kennen de gruwelijkheden van oorlog van dichtbij. Nog afgelopen november verschenen beelden daarvan in het nieuws.

 Met het geld dat de deelnemende teams inleggen, mag ZOA in dat zwaar getroffen gebied tekenen van hoop bieden en samen met de lokale bevolking werken aan herstel. Met de opbrengst van het toernooi in 2012 – 10.000 euro – werden 170 gezinnen in Congo voorzien van zaaigoed, visgereedschap of een geit, en kon ZOA vijf cassavemolens aanschaffen. Deze gezinnen verbouwen weer voldoende eten en hebben zelfs een overschot om te verkopen, zodat zij weer op eigen benen kunnen staan.

 Met de opbrengst van het toernooi van 2013 wil ZOA 411 gezinnen in het dorp Lusambo Ake bereiken.

 ZOA bestaat in 2013 veertig jaar. Er is veel veranderd in die veertig jaar, maar de steun van donateurs en vrijwilligers is onveranderd groot. Dat blijkt ook uit dit toernooi, dat geheel door vrijwilligers wordt georganiseerd.

 Wilt u alle vrijwilligers en voetbalhelden aanmoedigen? U bent van harte uitgenodigd! Het toernooi zal beginnen om 13.00u en is rond 21.00u afgelopen. Tijdens deze dag zullen er loten verkocht worden, waar u kans maakt op mooie prijzen, zoals een ice-watch horloge en de felbegeerde wedstrijdballen! U kunt uw steentje ook bijdragen door een bedrag over te maken op het ZOA bankrekeningnummer 38.75.12.012 t.a.v. Zaalvoetbaltoernooi ZBA Congo. Voor meer informatie over dit bijzondere sponsortoernooi kunt u terecht op www.zoazaalvoetbaltoernooi.nl.

Vreedzaam samenleven!

Vandaag (donderdag) bezoek aan twee dorpen.  Het eerste dorp is Mboko en het tweede dorp Lusambo Ake, wat de dorpelingen tegenwoordig al het ZBA-dorp noemen). We zien er naar uit om dit te gaan bezoeken. In Nederland al veel over gelezen en vergaderd en nu dan ook de ontmoeting met de dorpelingen zelf. Exciting!

’s Ochtends gaan we naar het dorp Mboko waar we een eigen project hebben genaamd ‘Vreedzaam Samenleven’. In Mboko rijden we naar een gebouw waar een afvaardiging van vijf verschillende dorpen training krijgen van Ndawabo Muhidje Victor, een gepassioneerd en gedreven pastoor en trainer. Deze dorpelingen krijgen training in conflicthantering en wij sluiten aan bij de les en krijgen een prominente plek voorin de klas.

Het is interessant om te horen en te zien hoe gepassioneerd deze cursisten, de dorpelingen, zijn. Ze krijgen les over hoe om te gaan met de problematiek die er is over landrechten, macht en gender want problemen over deze thema’s komen veel voor. Zo komt het veel voor dat, van de vluchtelingen die terugkeren uit de kampen uit Tanzania, hun hutje is verbrand of dat er iemand anders in woont.  En dit veroorzaakt grote conflicten wat vaak gepaard gaat met verkrachtingen, geweld en verwoesting. De dorpelingen leren tijdens de les hoe dit op een vreedzame manier opgelost kan worden.

Na de les delen de dorpelingen hun ervaringen over hoe ze zelf conflicten oplossen en hoe ze dorpelingen ermee helpen.  Ook gaat iedere ondernemer in kleine groepjes in gesprek met een dorpeling. Zo is Derk Jan in gesprek met mw Mwangaza Kambulitcha en dit is haar verhaal aan hem…

Mwangaza is getrouwd en heeft 6 kinderen. Haar probleem was dat haar echtgenoot een alcoholist was en dat hij haar mishandelde en geweld aandeed. Dit liep zo uit de hand dat zij bij hem weggelopen is met haar (toen nog) 5 kinderen. Echter in Congo is het not done om je man te verlaten en zo moest zij dan ook van haar familie weer terugkeren naar haar man. De hele gemeenschap wist van hun problemen af wat dan ook weer een schande is. Zo was het voor haar geen leven meer en zij wist niet hoe dit op te lossen. Voor haar had het leven geen zin meer. Totdat iemand, die de training van het project Vreedzaam Samenleven volgt, van haar probleem hoorde en deze vrouw, dit echtpaar, opzocht. Deze opgeleide dorpeling heeft tijd en energie gestoken om te luisteren naar de problemen van Mwangaza en haar man. Zij heeft het dit getrouwde stel geholpen hoe zij om konden gaan met hun problemen, hoe dit op te lossen zonder alohol en geweld. Ze hebben gekeken en besproken hoe zij dit konden doen volgens bijbelse principes. Het resultaat is nu dat hij geen alcohol meer drinkt en haar niet meer mishandelt. Trots toon ze dan ook haar kleine baby wat zij ziet als een nieuwe start. Hun liefdesbaby. Nu volgt dit echtpaar samen de training Vreedzaam Samenleven en helpen andere mensen.

Het verhaal wat onze ZBA-er Jan hoorde ging over landrechten. Deze dorpeling vertelde aan Jan dat hij ruzie had over zijn land en dat hij alle rechtzaken verloor omdat hij niet genoeg geld heeft om dit te betalen. De regel in Congo is ook wie geld heeft wint the case. Echter toen hij in gesprek kwam met de dorpelingen die ook deelneemt aan de cursus Vreedzaam Samenleven leerde hij hoe hij dit  probleem ook zonder rechters kan oplossen. Dit heeft geresulteerd dat er nu duidelijkheid is over de landrechten naar ieders tevredenheid! Er hoeft geen rechter meer aan te pas te komen en alle partijen zijn blij en gaan nu weer goed met elkaar om. En ook hij is nu aangesloten bij het programma om meer onderwijs te krijgen over vreedzaam samenleven en anderen in zijn dorp verder te kunnen helpen.

De cultuur in Congo is dat er veel onrecht met onrecht wordt bestreden en hiervan kreeg Wolter een aantal verhalen van te horen. Dat dit gebeurt is ook wel logisch want dat is juist datgene wat zijzelf in hun leven hebben meegekregen. Dit project draagt bij aan een cultuurverandering op lange termijn. En aan de verhalen van de dorpelingen te horen hebben ze er al elke dag profijt bij. Het is geweldig hoe zo’n project grote verschillen maakt in de dorpen!

Omdat de verbinding erg slecht is (in Uvira zelfs helemaal niet) zal het verslag van het bezoek aan Lusambo-Ake wat we ’s middag gedaan hebben later volgen…

Groeten uit Burundi waar we op dit moment verblijven.

Your happiness is our happiness

Vandaag gaan we op pad om twee dorpen te bezoeken, Sanya en Kenya. De projecten die we vandaag gaan bezoeken hebben te maken met voedselzekerheid en micro kredieten.

Het bezoek aan het eerste dorp is ongeveer anderhalf uur hobbelen en schudden en halverwege kwamen we met de jeep vast te zitten…. Het had vannacht fiks geregend (we zitten aan het eind van de regentijd) waardoor het op sommige stukken dan ook zeer modderig was.

Echter het duurde gelukkig niet lang voordat de jeep weer vaste grond onder de wielen kreeg en we onze rit voortzetten. We zetten onze rit voort en af en toe werden we nageroepen door de kids ‘muzungu, muzungu’ wat witneuzen betekent.

Nou en deze witneuzen kwamen dan rond tien uur in aan in Sanya. En ook hier werden we al zingende door de dorpelingen ontvangen. Wat een hartelijk welkom. We gaan met een tal van mensen in een piepklein kantoortje om daar met hen in gesprek te gaan. Te horen hoe het project loopt en wat dit voor hen betekent.

Deze dorpelingen hebben van ZOA onder andere zaden en geiten ontvangen met als doel om op een later tijdstip in nature weer terug te betalen. Het doel is dat zij met de gekregen goederen gaan investeren. Het was geweldig om te horen en te zien wat voor een systeem ze hiervoor in het leven hebben geroepen. Ze hebben een spaar-  en kredietgroep gecreeerd met een aantal dorpelingen om zo geld  uit te kunnen lenen aan elkaar. Voor deze spaar- en kredietgroep gebruiken ze een ‘schatkist’ waar de papieren en wat geld in bewaard wordt. Om deze schatkist te openen heb je drie sleutels nodig die verdeeld zijn bij de dorpelingen en waarvan alleen de president (voorzitter) weet wie deze sleutels hebben. De schatkist kan dan ook alleen geopend worden als de drie personen aanwezig zijn. En zo wordt in ons bijzijn een oproep aan de dorpelingen gedaan of de sleutelhouders aanwezig zijn om het systeem aan ons te tonen. En dit was het geval…

Naast het uitvoerige verhaal van de werking van spaar- en kredietgroepen horen we ook verhalen van dorpelingen die geiten van ZOA hebben ontvangen. Zo was er een vrouw die twee geiten heeft gekregen en die nu vier geiten rijk is.

Na de meeting maken we een wandeling door het dorp en gaan we de velden in. Daar ontmoeten we blije mensen die zaden van ZOA hebben ontvangen en met trots hun velden en oogst tonen. Zo ontmoeten we ook een weduwe die drie kinderen heeft die ze nu te eten kan geven.

‘S middags bezoeken we het dorp Kenya. De president van het projectcomité stelt zich voor met een naam die we niet meer weten maar waar de betekenis is blijven hangen ‘the man who never lies’.
Ook in dit dorp hebben ze zaden en geiten ontvangen en werken de dorpelingen met spaar- en kredietgroepen. Het is interessant om ook hier te horen hoe het in zijn werk gaat en vragen te stellen. Dit omdat het wellicht ook iets kan zijn voor het ZBA-dorp Lusambo-Ake (waar we morgen naar toe gaan). Amedee sluit de bijeenkomst die we hebben met de dorpelingen af met de woorden dat hij blij is om te horen hoe het met het project gaat en zoals Amedee het zo mooi zegt ‘your happiness, is our happiness’.

Na de meeting wandelen we ook nu weer door het dorp waar we de geiten zien. En een dorpeling was zo trots en blij met zijn geiten dat hij een geweldig hok had gebouwd en waar hij zelf voedsel voor de geit ging zoeken. Tot verbazing van Jan had deze geit een betere plek dan de kinderen op school gisteren…

Voordat we het dorp verlaten ontvangen we van de dorpelingen een heuse grote eend. Het is altijd raar om met hun eten weg te rijden maar de eend aannemen is respectvoller dan deze af te wijzen dus rijden we met de duck terug naar de compound.

’s Avonds hebben we al een afscheidsdiner met de congolese ZOA medewerkers want morgen reizen we naar het noorden af en zullen hier niet meer terugkomen om te slapen. En hoe kun je de avond beter afsluiten met elkaar en… met de duck geroosterd op tafel.

Groeten van de muzungu’s!

Op veldbezoek naar scholen

Vandaag stond de dag in  het teken van bezoek aan scholen met speciaal verkort onderwijsprogramma.

Alvorens we op veldbezoek gingen starten we de dag weer met de heerlijke pannekoeken en aansluitend een dagopening in het swahili. En ook wij zingen uit volle borst mee alsof we vloeiend swahili spreken en verstaan ondersteund door zelfgemaakte trommels en rammelaars. Wat is het toch heerlijk om zo de dag met elkaar te beginnen en met elkaar verbonden te zijn. Na het zingen en de dagopening (in verschillende talen swahili, frans, engels en nederlands) bespreken we het programma van de dag en wordt de beveiliging doorgenomen. Het is veilig genoeg om vandaag op pad te gaan, en wij zijn er ook klaar voor en hebben er zin in, maar er worden wel extra maatregelen genomen ivm een roofoverval wat de afgelopen week heeft plaatsgevonden. Zo laten we vandaag dan ook de paspoorten en spullen achter op het compound onder het veilige oog van de bewakers.

Als eerste rijden we naar een school hier in het plaatsje Baraka waar we verblijven. Hier worden we hartelijk ontvangen door de hoofdmeester mr. Kapoma Lumumba en ruim 270 kinderen in de leeftijd van 9 en 14 jaar, die ons al zingend opwachten.

De kinderen lijken jonger dan ze zijn maar dat schijnt te komen doordat ze ondervoed zijn. Deze kids zijn de meest kwetsbare kinderen hier in de buurt, veelal weeskinderen afkomstig uit de vluchtelingenkampen uit Tanzania, en kunnen gewoon onderwijs (kosten ongeveer 2 dollar per maand) niet volgen. Vaak zijn deze kinderen ook al te oud om nog toegelaten te worden op een reguliere basisschool. ZOA biedt hen gratis onderwijs en schoolspullen aan met een aangepast programma. Zij krijgen drie jaar les in plaats van zes en volgende een verkort programma. Helaas ontvangen zij van World Food Programm (WFP) geen lunch tussen de middag omdat het geen erkende scholen zijn zo verteld Dieudonne een congolese ZOA medewerker. Dit omdat de school niet aan regels voldoet. Zo is er geen goed schoolgebouw en zijn er geen toiletten en dus verstrekt WFP dan geen voedselpakketten omdat er geen hygiene is en kans op ziekte des te groter is…. Bizar als we daar bij stil staan. Ze zijn namelijk de meest kwetsbare en hebben het dus dan juist het hardste nodig. Het lijkt wel de omgekeerde wereld.

Na de school in Baraka gaan we naar een andere school, een school in de plaats Sebele zo’n 30 km verderop. Hier treffen we een school in de bush-bush aan wat bestaat uit hooguit een rieten dak. Hier treffen we ook weer de meest kwetsbare kinderen van het dorp aan. Zij zitten in een volgepropt ‘klasje’ (ongeveer 70 kids per klas) op stenen en boomstammen. Verleden jaar hebben we deze school ook bezocht en het verschil was dat er nu een schoolbord stond en dat er andere docenten waren.

rit naar Sebele

Sebele

We spreken twee kids (beide 15 jr), een jongen en een meisje die hun verhaal vertellen. Zij hebben beide in het vluchtelingenkamp in Tanzania gezeten. Zij was zeer timide en komt uit een groot gezin en hij, Yusuf, is nog maar net teruggekomen in Congo. Beide zijn in het kamp geboren en hebben daar op een gratis school gezeten. Bij terugkomst in Congo bleek het niet makkelijk te zijn om de draad weer op te pakken en geld voor school hadden ze niet. Door nu dit onderwijs te volgen hopen ze hun droom te kunnen verwezenlijken. Ze willen beide onderwijzer worden.

Na ons scholenbezoek hobbelen we op de zanderige stoffige wegen naar het dorp Malinde. Hier ‘genieten’ we van een lunch in een klein office wat best ongemakkelijk is als de dorpelingen naar binnen kijken en vragen om je eten… Volgende keer toch maar buiten het dorp, buiten het zicht van de dorpelingen, eten?!!

Malinde is een dorp waar ZOA twee jaar ondersteuning gegeven betreffende  landbouw, toiletten en het verstrekken van geiten. Dit project was tot 2011 en is inmiddels beeindigd. Hier maken we een stop om te horen wat en of dit project een verschil gemaakt heeft voor de inwoners van Malinde. En wat worden we blij van wat we horen. Geweldige verhalen worden door de dorpelingen verteld. Er wordt verteld hoe het krijgen van geiten (als ze niet worden dood gereden) het verschil in hun leven maakt, dat ze nu te eten hebben door de zaden die verstrekt zijn en dat er minder ziektes zijn door de hygiene van het hebben van een toilet. Dit is een mooie opsteker voor ons voor het veldbezoek wat morgen gepland staat. Dan gaan we landbouwprojecten bezoeken die nu lopend zijn.

Moe maar voldaan van alle indrukken en verhalen komen we rond vier uur aan op het ZOA compound. Daar sluiten we de dag af met een bijeenkomst met de ZOA medewerkers die ons bijpraten over de projecten die morgen op het programma staan.

Vanuit Congo de hartelijke groeten en tot morgen!

Sunny Sunday – verkenning van Baraka en ontmoeting met de Congolezen

Zondag, een dag van ‘rust’, verkenning en ontmoeting van Congo en de mensen.

We starten de dag na een heerlijk ‘pannekoeken’ontbijt en broodjes belegd met papaya met een heuse lokale kerkdienst. We komen aan in klein kerkgebouwtje, wat je amper een gebouwtje kan noemen, waar het dak naar beneden komt, de gaten in de muur zitten maar… wat een geweldige dienst. We genoten van een geweldig koor van kinderen en volwassenen. Wat een akoestiek… Ze hebben hier geen geluidsversterkers nodig. Zingen en swingen kunnen ze als de beste waar we met volle teugen van genoten, ook al was het niet allemaal voor iedereen te verstaan zoals ook delen van de dienst… Echter de tekst die op de muur geschreven staat spreekt boekdelen voor dit dorp en misschien ook wel voor sommige van ons na twee vermoeiende dagen 🙂 ‘Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven’ (Matt 11:28).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de kerkdienst schudden we elkaar de handen en nodigt de pastor ons uit (waar we dan ook graag op ingaan) om de nieuwe kerk die in aanbouw is te bewonderen. En op weg naar de kerk worden we omgeven door vrolijke kinderen die hand-in-hand met ons meewandelen.

Na een heerlijke wandeling door het dorp genieten we van een heerlijke lunch om ’s middags naar de markt te gaan. Daar hebben we een ontmoeting met de ‘presidenten’ (lees voorzitters) van de markt die grotendeels uit vrouwen bestaat. Onder een heerlijke ‘paraplu’ boom horen de ondernemers van deze vrouwelijke ondernemers hoe zij hun business doen en wat hun problemen zijn… het niet hebben en kunnen krijgen van geld of kredieten wat soms leidt tot het niet kunnen voeden van hun kinderen.

Na een sightseeing op de markt maken we ons klaar om te relaxen op het strand. Echter zwemmen in het Tanganyikameer werd afgeraden in verband met foute beestjes (bilharzia). Dus dan maar even pootje baden omringt door vele soldaten met grote geweren en granaatwerper wat volgens Derk Jan werd gebruikt om de vele muggen af te schieten. Toch fijn dat er ook humor over gemaakt kan worden want dat heb je wel nodig om sommige dingen hier te relativeren. En met Derk Jan in het team lukt dat dan ook aardig!

Enfin, na deze quasi ‘rustige’ zondag hadden we als slot een ontmoeting en kennismaking met de chef de traditionelle die ook onze buurman is. Daar werden we hartelijk onthaald met een congolese dans en hebben we nog heerlijk op z’n nederlands meegeswingd. En alhoewel Jan maar zat te wachten tot het buffet geopend werd, het biertje werd uitgeserveerd moest hij het doen met een chef de traditionelle die naast hem zat met een radiootje aan zijn oor waar hij meer aandacht voor had dan voor zijn bezoek en met de dansende vrouwen met riete rokjes.

De avond hebben we afgesloten met een film ‘Fighting the silence’ buiten in het payot. Een film over sexuel geweld van de vrouwen in Congo. Om stil van te worden en dat waren we ook, zelfs Wolter… Een film die de achtergrond schetst van alle onrecht die de vrouwen in dit gebied is aangedaan en nog wordt aangedaan. We zullen gevolgen hiervan de komende week ook gaan tegenkomen in onze projecten.

Al met al een enerverende sunny, tropische sunday! Tot morgen, dan gaat onze eerste veldbezoek beginnen.

Warme groet van ons!

Zaterdag… op plek van bestemming! Finally!

Eindelijk…. na bijna twee dagen reizen op plek van bestemming. Ons ‘thuis’ voor een aantal dagen zal zijn in de plaats Baraka in Congo wat in Zuid-Kivu ligt (tegen de grens van Tanzania). En oooh wat is de natuur hier mooi en wat zijn de mensen vriendelijk. Alhoewel de sfeer, de soldaten die hier rondwandelen met grote geweren, niet uitnodigt om alleen het dorp in te wandelen.

Gisteren, vrijdag,  hebben we gevlogen van Schiphol naar Kenya/Nairobi (drie uur wachten…) om vervolgens te vliegen naar Rwanda/Kigali (weer ruim een uur wachten…) om tenslotte om half drie ’s nachts in Burundi/Bujumbura aan te komen. Daar werden we opgewacht door ZOA collega Herman, Amedee en onze chauffeur Tresor. Toen we  we moe in ons hotel in Bujumbura aankwamen bleek dat er geen stroom was, geen warm water maar wel gezelschap in de vorm van kakkerlakken in sommige kamers en dus dan maar snel de ogen dicht doen.

Vanochtend, zaterdag, hadden we een tweede reisdag maar het vliegtuig hebben we nu omgewisseld voor een ZOA jeep.

De sfeer zit er gelukkig al goed in. Derk Jan is overal stempels aan het verzamelen, Jan is al ‘bestempeld’ als the boss (wat volgens de douanier betekent dat hij erg rijk is) en Wolter was er vanochtend al lekker vroeg bij omdat hij de tijd nog niet had aangepast naar een uurtje later.

Echter de goede sfeer werd tijdens de rit in één klap omgeslagen…. We waren nog geen uurtje onderweg, reden nog in Burundi, toen we werden opgeschrikt door een klap! De chauffeur reed een geit aan… reed er overheen… waardoor wij zaten te schudden in de jeep, wat bij ons tot schrik leidde en bij de bevolking tot boosheid. Stoppen is dan geen optie dus doorrijden naar de grens. Bij de grens werd er geinformeerd wat we konden doen in zo’n situatie. Het liefst zouden we een geit willen teruggeven aan de eigenaar maar dat werd door de autoriteiten afgeraden. Dus dan maar doorrijden voor onze missie met gemengde gevoelens….

In totaal is het 120 km rijden van Bujumbura naar Baraka maar door de onverharde hobbelige zandwegen en rijden door rivierbeddingen doe je er bijna een dag over. Echter door het prachtige landschap, de kleurenpracht van de mensen, de taferelen langs de weg ‘vliegt’ zo’n dag voorbij.

Bij aankomst in Baraka werden we gastvrij ontvangen door de ZOA Congo collega’s en onze ZOA collega Corita en hebben we ‘ingechecked’ in ons gastverblijf. We slapen op de compound van de UN wat lijkt op een pipi langkous huis van binnen maar van buiten zwaar beveiligd is met prikkeldraad en twee bewakers.

Voor de ZBA-ers die er verleden jaar bij waren Frans, Piety, Daniel en Anja… het is al geweldig om deze eerste reisdag al verschillen te zien. Ondanks dat de weg nog steeds onverhard is is deze al wel verbeterd zodat we vandaag wel goed op tijd voor het donker op de compound aankwamen.

Vanavond hebben we heerlijk genoten van lokaal Congolees eten (heuse casava bollen) wat klaargemaakt is door Aziza een kok van ZOA. Na het eten kregen we een briefing van Amedee met toelichting van de projecten die we deze week gaan bezoeken. Al met al een enerverende dag en nu lekker slapen!

Groeten van ons:
Wolter, Jan, Derk-Jan en Yolenta

Len bedankt!

• Het ZBA-Congo team bedankt Len Neeleman voor zijn hulp en delen van zijn kennis! Dankzij hem kunnen we u op de hoogte houden van hoe het gaat met de vluchtelingen en de projecten in Congo. Dit kunt u vanaf volgende week lezen op de website, Facebook en of Twitter.

 

Countdown!

Het aftellen is begonnen! Nog ruim een week te gaan (vrijdag 16 maart 2012) en dan vertrekt een delegatie van het Congo ZBA team, Wolter Stoel, Jan de Putter en Derk-Jan Hutten, naar Congo voor een 2e veldbezoek.

ZOA zaalvoetbaltoernooi groot succes!

Het 3e ZOA ZBA-Congo Zaalvoetbaltoernooi is zeer geslaagd geweest. Wat een goede organisatie, sfeer en sportiviteit. Vierentwintig teams waren in de benen voor een mooi potje voetbal en tegelijkertijd ook voor de vluchtelingen in Congo. Het ging er sportief maar ook fanatiek aan toe. 

Dennis (de grote organisator van het toernooi) omschrijft de avond op facebook als volgt ‘Wat een opbrengst, ongekend, meer dan 10.000 euro ingezameld voor de wederopbouw in Congo! Dit allemaal met het organiseren van het #ZOAzaalvoetbaltoernooi.
Alle voetballers, supporters, sponsoren en organisatoren, hartelijk dank voor jullie bijdrage!

De datum voor volgend jaar is de laatste zaterdag van januari, 26 januari 2013.